Heimilisblaðið - 01.12.1963, Side 31

stað í Neuilly síðastliðinn þriðjudag. Við
verðum að vera komin langt í burtu, þegar
André kemur heim. Segið honum líka, að
kistan eigi að vera nógu stór fyrir mig.“
Gaby varð þá allt í einu ljóst, í hverju
áætlun Henrys var fólgin, og hún skelli-
hló. „Ef ég skýzt niður í kistuna til yðar,
þá stökkvið þér út hinum megin eins og
þér sögðuð. Nei, ég þori að veðja, að þér
gerið það ekki.“
,,Ég átti við gröf, en ekki kistu, þegar
ég sagði það,“ anzaði Henry þurrlega. „Ég
hef hreint ekki í huga að láta greftra mig.
Það er ekkert annað, sem á að ske, en það,
að mér verður ekið héðan í kistu, en Nick
verður hér kyrr svona eins og til minja
fyrir lækninn.“
Gaby kinkaði kolli og brosti.
„Við gætum nú látið hann í rúm og
búið allt svo út eins og þér væruð þar,“
sagði hún. „Þér sjáið, að ég er aftur orðin
hugrökk ... en mig langar ekki til að vera
hér kyrr og láta lækninn yfirheyra mig.
Ég gleymdi annars að spyrja um það,
hvort þér ljóstrið nokkuð upp um hlutdeild
mína í flóttanum?“
„Að sjálfsögðu ekki! Þér þurfið ekki að
óttast það. Hef ég nú gleymt einhverju?“
Þau endurskoðuðu alla áætlunina lið fyr-
ir lið og endurbættu hana á stöku stað.
Loftgöt yrðu að vera á kistunni, svo að
Henry kafnaði ekki á leiðinni, og Jósef
Cervales yrði að hafa einhvern mann með
sér, sem hægt væri að treysta. Bezt var
að forðast afskipti þeirra, sem í húsinu
bjuggu, þegar um það var að ræða að bera
lifandi mann út í kistu og flytja burt í
líkbíl á alfaraleið.
Þegar Gaby hafði lokið samningum við
Jósef Cervales, en þeir gengu að óskum,
var klukkan farin að ganga ellefu. Eng-
inn hafði komið í námunda við herbergi
Henrys, og hún hafði munað eftir því að
sækja mat handa þeim báðum í eldhúsið,
svo að ekkert var athugavert, hvað það
snerti. Hún hafði meira að segja gefið sér
tíma til að skipta um sokka og fara í nýjan
hjúkrunarbúning. Þegar hún kom inn til
Henrys til að segja honum frá símtalinu
við útfararstjórann, þá kom honum allt í
einu til hugar, að hann vissi ekki, hve
margir væru á hælinu.
„Aðeins fimm manns,“ sagði hún, og
Henry var því feginn, að þeir voru ekki
fleiri. „Og enginn þeirra er í þessum hluta
hússins, því að hér er einmitt bústaður dr.
Pauls. Ég sagði Jósef Cervales, að hann
skyldi skilja líkvagninn eftir úti á þjóð-
veginum og koma sjálfur að þeim dyrum
dagstofunnar, sem snúa út í garðinn. Það
er heldur engin ástæða til, að þeir séu að
koma hingað upp eða hvað? Þér getið vel
farið niður í dagstofuna.“
„Það væri nú annað hvort!“ sagði Henry.
„En hvar er allur glæpaflokkurinn? Hvar
eru Mappin, Sam, Brest og hinir þorpar-
arnir, sem umkringdu höllina í Sainte-
Suzanne?“
„Þeir eru flestir úr flokki Nicks, en
ekki læknisins. Brest fór með lækninum til
Lyon og Mappin liggur á sjúkrahúsi vegna
ammóníaksins, sem hann fékk í augun
uppi í íbúð yðar. Ég verð að játa, að Sam
er hér ennþá, en hann sefur í hinum enda
byggingarinnar, og ég get vissulega séð
um hann. Ég get látið svefnlyf út í kakóið
hans. Hann fær alltaf kakó, áður en hann
fer að hátta. Og hinir hafa ekkert að
segja.“
„Hvað segið þér? Drekkur Sam kakó?
Ekki er hægt að sjá, að hann geri það.“
„Það er nú samt satt! Honum þykir gott
að fá kakó og rúsínuköku . . . En hvað kem-
ur það þessu máli við ?“
Hann benti á Nick, sem enn lá á gólfinu
fyrir framan arininn og var hulinn af á-
breiðu. Líkið hafði alls ekki valdið þeim
óþægindum, en það var kannski af því,
að breitt var yfir það.
„Ég verð að játa það,“ sagði Henry op-
inskátt, „að ég er ekki þess fýsandi að
láta hann upp í mitt eigið rúm.“
„Nei, ég er það ekki heldur. Við skul-
um bara ýta því inn undir rúmið og láta
rúmteppið hylja það. Þá sér enginn það,
þótt einhver kynni að rekast hér inn.“
Þau ýttu honum inn undir rúmið og
önduðu léttar, þegar því var lokið.
: Hvorki Gaby né Henry gátu hugsað sér
að fara að sofa, en styttu sér stundir við
spil fram eftir nóttu. Þau höfðu enga spila-
heimilisblaðið
251