Heimilisblaðið - 01.12.1963, Side 34

Hann andvarpaði af feginleik, þó eins
varlega og unnt var. En um leið og hann
gerði það, varð honum ljóst, að hann hlyti
lengi að hafa haldið niðri í sér andanum.
Og þegar hann dró andann að sér, varð
óhappið. Hann hnerraði ofsalega.
Sam varð náfölur yfir svo augljósu
kraftaverki, en jafnaði sig samt heldur
fljótt. Gaby var samt komin upp í vagn-
inn og herti á Jósef Cervales. Hún hafði
tekið byssuna upp úr töskunni, en gafst
ekki færi á að nota hana. Sam skaut byss-
una úr höndum hennar og miðaði því næst
á kistuna.
Henry heyrði skotin, því að Sam notaði
ekki hljóðdeyfi. Hávaðinn af fjórum eða
fimm byssuskotum var svo ærandi, að
hann yfirgnæfði alveg brothljóðið í rúð-
unum í líkvagninum. Henry heyrði smell-
ina, þegar kúlurnar lentu á kistunni. Loks
fór vagninn af stað, en Henry fann, að
hann var særður á hægra handlegg.
Stanzað var undir eins og Gaby og lík-
mönnunum fannst það gerlegt og kistu-
lokið skrúfað af. Henry hafði meðvitund,
en var mjög máttfarinn eftir blóðmissinn.
Kúlan hafði flegið handlegginn frá oln-
boga og upp á öxl. Sárið var ekki lífshættu-
legt, en samt nógu slæmt. Gaby sýndi, hvað
hún var hæf hjúkrunarkona með því að
binda um handlegginn, þótt öll nauðsynleg
sárabindi vantaði.
Svo var ekið í loftinu, það sem eftir var
leiðarinnar. í líkkistuverzlun Jósefs Cer-
vales var kistunni komið fyrir á venjuleg-
um stað milli pálma og blómapotta. Þar
reis Henry upp og gat stigið upp úr kist-
unni, þegar hann var búinn að hressa sig
á koníaksglasi.
Gaby hélt svo áfram við læknisaðgerð-
ina. Þrátt fyrir sársaukann, harkaði Henry
af sér, þegar Gaby fjarlægði kúluna með
töng og viðeigandi sótthreinsunarvökva.
Þegar hún hafði bundið um sárið, hringdi
hún í Monier, sem kom í leigubíl um níu-
leytið og sótti Henry.
Gaby fullvissaði Henry, að hún gæti séð
um sig sjálf. Þau ákváðu að hittast síð-
degis daginn eftir, föstudaginn 25. júní.
Gaby laut yfir Henry, sem sat í hæginda-
stól í móttökuherbergi útfararstjórans, og
hvíslaði að honum með varirnar rétt við
munn hans:
,,Ef þér hafið fyrirgefið mér, þá finnst
mér nærri því ég hafa unnið til þess að
fá einn koss.“
Henry brosti.
„Úr því að ég er ekki kominn í gröfina,
þá þarf ég ekki að standa við heitið um
að hoppa upp úr kistunni."
Gaby kyssti hann. Jean Monier blístraði
lágt.
„Það er furðulegt, hve þú ert orðinn
mikið kvennagull.“
Henry leit tortryggnislega á Jean.
Afbrýðisemin minnti hann á Alice. Hann
blygðaðist sín dálítið fyrir þennan Gabyar-
koss — því að honum hafði raunar líkað
hann vel.
Þar sem Gaby var farin með leigubíl til
óþekkts áfangastaðar, þá varð Henry að
lofa útfararstjóranum nánari útskýring-
um á þessum sögulegu viðburðum dagsins
við fyrsta tækifæri. Auðséð var á augun-
um í Jósef Cervales, að hann þyrsti mjög
í vitneskju um það allt, en hann vildi ekki
heyra minnzt á borgun fyrir greiðann.
Jósef útfararstjóri var dálítið ringlaður
í kollinum, þegar hann stóð eftir fyrir utan
fyrirtæki sitt, en Jean og Henry óku burt.
Hann skildi ekkert í öllu þessu tilstandi,
en hann var ánægður með sjálfum sér yfir
því að hafa getað endurgoldið Henry hjálp-
ina.
Þegar vinirnir tveir höfðu komið sér
fyrir í leigubílnum, sneri Henry sér að
Jean og mælti: „Nú eigum við eftir að
bjarga Alice.“
XVII.
Henry Bering og Jean Monier héldu rak-
leiðis til íbúðar Moniers, en þar töldu þeir
sig nokkurn veginn örugga.
Henry varð að segja frá öllum viðburð-
um síðustu daga, og það í öllum smáatrið-
um, en það sem kom Jean mest á óvart,
var fyrirheit læknisins um, að nú væri
þeim aftur heimilt að berjast gegn honum.
Jean sagðist hafa snúizt kringum sjálfan
sig síðustu dagana í algerri örvinglun yfir
vanmætti sínum.
„Ég gat blátt áfram ekki lagt frænku
254
HEIMILISBLAÐIÐ