Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 11

að 1'élaga hans væri farið að sundla svolítið.
Loksins þagnaði Tom, hálfvandræðalegur á
SV1PP, rekur upp hlátursroku upp úr þurru
°8 bunar úr sér: „Og, John, ég er að hugsa
11111 a8 gifta mig!“ Bn þá var John líka viss
111111 að vinur hans væri að gera gys að hon-
11111 ■ Hann svaraði engu, sat aðeins og starði
skilningssljór fram fyrir sig og svældi einn
af stóru vindlunum, sem Tom hafði komið
111 frá Montreal og átti að vera alveg ný
Serð tóbaks.
, Tom hélt áfram. Hann sagði frá þeirri
atvöldu, hve hún væri ung og yndisleg, góð
astrík, og það rann smám saman upp fyrir
’ °bn, að Tom meinti það í raun og veru, sem
111111 var að segja. Og þegar hann gat ekki
engur verið í vafa um alvöruna í þessu máli,
Sa"ði hann undrandi: „En, Tom, hvernig í
esköpunum fékkstu kjark til þess að spyrja
«ana V ‘
Lví að þótt John hefði varla séð hvíta konu
ra Því í barnæsku, bar hann þó meðfædda
1'fðingu fyrir veikara kyninu, sem olli því,
a hann skildi til fullnustu hetjuskap vinar
sms.
Tom horfði stundarkorn í eldinn: „Ja, —
'sJáðu til — það var erfitt — en það tókst!“
T°hn fann til óþekktrar lotningar gagnvart
°m- Að hugsa sér, að þessi þöguli, duli ná-
y111?! skyldi geta talað við unga konu og feng-
1 hana til þess á fimm vikum að lofa því að
gutast honum!
r lr|irnir tveir voru önnum kafnir allan
^turinn. Þeir höfðu fellt timbur í herbergi
ailda hinni væntanlegu húsmóður, og þeir
j'atu sent til Fort Nitchegouna eftir nokkr-
p.'n 1-hllum af veggfóðri á nýju „dagstofuna“,
blns °S Tom kallaði viðbygginguna, með lát-
hrafði, sem ekki var unnt að lýsa. Það var
að og tjargað, og loks var öllum undir-
^ningi lokið. Húsið var skínandi hreint og
Y !laa*i’ °g veggirnir í dagstofunni höfðu
skr^ ^°^ra^lr með ósviknu veggfóðri og
eyttir úrklippum úr „London News“ og
York Herald“. — Og Tom fór aftur
tfngferð til Montreal.
var alveg utan við sig, daginn þegar
)(- Var á nýgiftu hjónunum. Hafði hann
Vi'jj,mið öllu fyrir eins og vera bar? Hafði
1 ómunum verið komið rétt fyrir? Höfðu
a®IlCr,----------- __
lokin og pönnurnar verið skúruð nægilega?
Og fyrst og fremst: Yar hún nú eins ung og
falleg og Tom hafði sagt? John spurði þess-
ara spurninga hvað eftir annað, á meðan
hann sat fyrir framan eldinn og beið í nýju
flónelskyrtunni simii og fína svarta frakk-
anum.
Loksins heyrðist hófadynur fyrir utan. Nú
— nú voru þau komin að dyrunum. John
þaut út og leit upp til hestsins — kafrjóður
af uppnáminu — og — þarna — á hestinum
— sat kona í brúnni dragt, svo fögur, að
hann hafði aldrei séð eða dreymt um annað
eins. Snotra og vel undirbúna ræðan, sem
hann hafði ætlað að fagna þeim með, fór öll
út um þúfur. Hið eina, sem honum var ljóst,
á meðan hann var að hneigja sig vandræða-
lega fyrir eiginkonu vinar síns, var það, að
með henni hafði sólargeisli komið niður í
fátæklega kofann þeirra.
Og brúður Toms var líka falleg — alveg
dæmi upp á yndislega, kanadiska stúlku. John
var reiðubúinn til þess að falla fram og til-
biðja hana, þegar hún rétti honum hönd sína
og sagði frjálsmannelga: „Góðan dag, John
— Tom hefur talað svo mikið um þig, og ég
hlakka til þess að kynnast þér“.
Nú rann upp nýr og hamingjuríkur tími
fyrir John. Honum fannst allur litli kofinn
fyllast söng og fegurð. Tom fór hins vegar
að verða svolítið kærulausari, þegar að fá-
einum mánuðum liðnum. John gat ekki skilið
þetta, hann gat alls ekki skilið, að Tom skyldi
vilja leyfa það, að þessi engill Guðs þvægi
þvotta og eldaði. Sjálfur leitaðist hann af
megni við að létta henni öll störfin. Iíann
hjó eldivið, sótti vatn, já, reyndi meira að
segja að spjalla við hana. Og hjarta hans
fylltist gleði, í hvert sinn er hú brosti til
hans eða mælti vingjarnlegt orð við hann.
Þau bjuggu þarna saman þrjú, mánuð eft-
ir mánuð, í litla húsinu. Veturinn nálgaðist,
þau sáu sjaldan nokkra manneskju. Og virð-
ing Johns og lotning fyrir fallegu, ungu kon-
unni varð æ dýpri með hverri stundinni, sem
leið. Dagarnir styttust. Veturinn og myrkrið
grúfði yfir — tíminn varð hinni ungu konu
Toms erfiður og óhugnanlegur. Roðinn hvarf
ixr kinnum hennar. Einveran og þráin fékk
á hana, bæði andlega og líkamlega.
„Tom hefði aldrei átt að giftast henni,“
Hisblaðið
187