Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 29

^etta var fagur morgunn. Sólin, sem svo
engi liafði hulið sig að baki þéttra skýja,
rauzt nú loksins frani og skein á lyngbreið-
Urnar, rauðar, bláar og gular. Ninian teyg-
f 1 sér ferskan fjallasvalann, og Jill við
j ® kans lét í ljós hrifningu sína á þeirri
egurð, sem hér mætti augum hennar. Hann
fyrir hana nöfn fjallatindanna, vakti
f, v£'ti hennar á emi sem hnitaði hringa
latt í loftinu ,og hann benti einnig út yfir
sPegilglitrandi Lornevatnið; en hönd hans
^ar eklú laus við að vera óstyrk, það fann
I egar þau komu alveg að vatninu, lagði
i 111 > að þau næmu staðar skamma stund.
” ’ 8 tók með mér hitabrúsa og nokkrar brauð-
Slleiðar,<£ sagði liún eins og í trúnaði. „Bg
lufjsaði sem svo, að það gæti verið hress-
'U '- Ertu nokkuð á móti því, að við þykj-
tjUst vera í útreiðartúr, Nin? Ég hafði ekki
til að ganga frá miklum mat, svo að
- Vlð verðum svöng, þá getum við stanzað
veitijigastað og borðað betur seinna. Bn
tað
er fallegt héma, og við eyðileggjum
e, __ Iicnm, ug viu cguiiCggjuiiL
11 timann, þótt við fáum okkur bita núna,
Ilnnst þér það?£<
r ”®kki aldeilis.“ Ninian spratt út úr bif-
jJ1 111111 °g hjálpaði Jill til að bera út dótið.
v;;'ut'lr þeirra snertust, þegar hitabrúsinn
1 tekinn upp, og hann fann fyrir óvænt-
trf ] Straum- jjÞú veizt það, Jill, að flestar
i 1 01anir eru innsiglaðar með kossi,“ sagði
aann.
”Ékki þessi," sagði Jill ákveðin. „Það
^ara eyðileggja allt.“
pfyndi það það?“ spurði hann og leit
'ana vonsvikinn og dulur í senn:
■j’.11 veizt, að það myndi það gera, Nin.
a hati
Tilfi
ko
'nningar mega ekki blandast inn í sam-
'mula
okkar.
^1111 let handleggina síga niður með hlið-
Sem vi ,Stltttl S1S sv0 °8 tók við pökkunum
nnrh rettl úonum; síðan gekk hann á
VegnU \ attlna a® forsælustað skammt frá
rniúuni. Þarna var kyrrt og hljóðlátt
nstt^11116^ ta"urt nmúverfi. Þau sett-
féla™ m v'® hlið eins og hverjir aðrir nánir
ile]|lÚílr> _°í? átu smurbrauðið sitt, en sólin
nabþ1 v e^Slum Slllllm yfir úöfnÓ þeirra. Jill
annað ^ Um allt °" ekkert og fór úr einu í
skem -a ^)ann úátt sem honum fannst
mtilegnr og fróðlegur í senn. Þar sem
----------
Ninian hlustaði á hana í kyrrð fjallanna
fann hann allt í einu fyrir einhverri værðar-
þreytu, kannski vegna þess að hann hafði
sofið illa í lestinni um nóttina; hann tók
að leggja kollhúfur. Samt var honum vel
ljóst, að núna mátti hann ekki sofna. Hann
varð að hitta Cathrine, og hann varð að
gera það upp við sig á hvaða hátt hann
ætlaði að tala við hana þannig að áhrifaríkt
yrði. A hinn bóginn væri svefn á þessari
stundu aðeins til þess að eyðileggja fagra
morgimstund fyrir þeim báðum, Jill og hon-
um, og þá einkum fyrir henni.
Iíann reis upp við dogg og greip til píp-
unnar, ef ske kynni að hún gæti hresst hann
svolítið. Jill tók pípuna úr hendi hans og
teygði sig eftir tóbakspungnum. „Láttu mig,“
sagði hún. „Ég skal troða í pípuna fyrir þig,
ég sé þú ert alveg að sofna.“
„Mér er það ljóst,“ tautaði hann afsak-
andi.
„Ég er annars ekki vön að verka svona
syfjandi á fólk,“ sagði Jill nánast móðguð.
„Pabbi var vanur að kvarta undan því, að
ég héldi fyrir sér vöku.“
Ninian hló við. „Ég fullvissa þig um, að
þetta er ekki vegna þess að mér leiðist. Gall-
inn við mig er að sofna stundum þannig.
Ég gerði varla annað í tvö ár en sofa.“
Þetta var í fyrsta skipti sem þau höfðu
minnzt á tveggja ára dvöl hans norður í ísn-
um, og hún leit á hann með endurnýjuðum
áhuga.
Hann kveikti sér í pípunni og tottaði hana
ánægjulega. „Hamingjan góða ... Það var
ekki sem skemmtilegast, því ég var þarna
ásamt tveim Ameríkönum, revndar beztu ná-
ungum, —- en umræðuefni þeirra var f jarska-
lega takmarkað. Við höfðum þrautrætt öll
samræðuefni eftir hálft ár, en reyndar var
ekkert annað hægt að gera en ræða saman.
0g það sem þjáði mann mest var að sjálf-
sögðu óttinn við það, að við finndumst aldr-
ei; smám saman vorum við farnir að trúa
því, að enginn myndi nokkru sinni finna
okkur. Mér var ljóst, að við gætum þrauk-
að svo lengi sem við hefðum einhvern mat,
og það var ég sem sá um skömmtunina. Pyrst
í stað skammtaði ég naumlega, en svo ...“
Hann yppti öxlum: „Svo fór ég að liugsa
sem svo, að ekkert vit væri í að hálfsvelta
til þess eins að geta þraukað sex mánuði í
^LISBLAÐIÐ
205