Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 34

Cathie. Þú þekkir mig, ég er ekki vanur að
gera mig að boðflennu. Það er ekki nema
það sem oft gerist, að maður hittir stúlku
... Ég er að vísu enginn unglingur lengur,
því miður. En samt sem áður ... Jill er
ánægð, og það er það sem skiptir öllu máli,
ekki sattf'
„Jú, Nin, að sjálfsögðu."
„Jæja ...“ Ilann sneri sér að henni: „Þá
er heldur engin ástæða til þess að þú verðir
mér ekki samferða til Guise, eða er það?“
„N.. .nei. Ég ... Ne-i, það er það ekki.
Ef þú ert viss um, að Andrew ...“
„Andrew hefur ekki hugmynd um neit,“
staðhæfði Ninian. „Og það sem meira er,
hann þyrfti að ganga af mér dauðum til
þess að fá að vita nokkurn skapaðan hlut!
Komdu þess vegna með mér, elsku Cathrine,
og segðu foreldrum þínum strax, að þú ætl-
ir að verða mér samferða.“
„Allt í lagi,“ samsinnti hún, en hún gerði
ekkert til þess að hreyfa sig úr sporunum.
Ninian gekk að henni og lagði hendurnar
létt á axlir henni. Hann mælti blíðlega: „Þú
og ég, Cathie, við verðum að hyrja upp á
nýtt. Við getum ekki horfið aftur til þess
sem áður var — við verðum að leggja af
stað frá nýju upphafi. En við getum haldið
áfram að vera vinir — mjög góðir vinir.“
„Eins og bróðir og systir, skilst mér?“
sagði Cathrine með annarlegri röddu. „Held-
urðu í raun og veru, að við getum það V ‘
Ninian fannst sem ískaldar hendur gripu
um hjarta sér. „Já,“ svaraði hann alvarlega.
„Það getum við, og það verðum við að gera.
Ekkert annað er hægt, ef við eigum að vera
ein og sama fjölskyldan. Við liöfum alltaf
verið það, og ekkert okkar vill að það sé
öðruvísi. Andrew verður að búa á Guise, það
er hans heimili, og hann vill að þú sért hjá
sér. Og ég vil, að þú komir til með að líta
eftir öllu þar fyrir mig, því að ég verð mik-
ið að heim^n. Ég fer á sjóinn aftur, þegar
leyfið mitt er búið og . . .“
„Þín eiginkona hlýtur að sjá um heimilið
á Guise,“ greip Catherine fram í ekki laus
við beiskju. „Þú ert eldri bróðirinn. Eða
varstu ekki að segja það rétt áðan, að þú
ætlaðir að fara að gifta þig?“
Enn einu sinni fannst Ninian sem skamm-
arroðinn brytist fram í kinnar sér. Hamingj-
an góða, hann varð að gæta sín; hann var
að komast lengra og lengra inn í eitthvert
ókunugt völundarhús!
En honum tókst loks að svara, nokkurB
veginn rólegur: „Hvað um það, ég er þó enfl
ekki nema trúlofaður; það hefur ekkert verið
full-ákveðið. Gefðu okkur tíma, væna mín
— ég get ekki tekið allar ákvarðanir á stund'
inna, það myndi hún ekki kæra sig um. 0S
það veit Guð, að nóg er rýmið að Guis®
fyrir okkur öll — þið Andrew getið fengi®
ykkar einkaíbúð, ef þið viljið það heldur-
En eins og sakir standa er enginn til
skipa fyrir verkum, og amma er ekki
hraust, svo að okkur er fyrir miklu að standa
öll saman, — og til þess þörfnumst við þ111
mjög mikið. Jæja! Ég vil komast heim fy1'11-
mat, og ef við eigum að geta komizt hen11
án þess að Andrew viti neitt, þá . ..“
„Allt í lagi, Nin,“ sagði Cathrine aftur. „M
fer og sæki dótið mitt. Og . .. Guð blessi þté’
Nin, fyrir að koma hingað og tala um fyrir
mér; ég er þér þakklát, fyrir að þú hefnr
gert mér ljóst hvað ég hagaði mér óskýtt'
samlega. Ég er fjarska fegin því, að l111
skulir vera kominn aftur. Og ég mun reyllíl
að ... hugsa mér þig sem ... sem mág! f,ð®
verður þó ekki auðvelt, vegna þess ... vegllð
þess að þú hefur alltaf búið mér í hjarta-
En ég skal reyna það.“
Þessi sundurslitnu orð hennar hæfðu halin
sem vandarhögg, og hann þráði heitt og i11111’
lega að grípa hana í faðm sér og þrýsC
munni að mjúkum vörum hennar — svo a
hann þyrfti ekki að heyra hana endurtakð
loforðið um að umgangast hann aðeins se®1
mág. En þess í stað laut hann að henni (þ
snerti vanga hennar laust, og um leið taK
hann sjálfum sér trú um, að mannorði þeirrð
beggja væri bjargað; því að liann haf®1
sagt henni ósatt og afneitað ást sinni í hen11
ar garð — og hún hafði lagt trúnað á 0,1
hans.
Hún gekk burtu, og þegar hún var far111
tók hann að ganga um gólf, alltof upp11®111^
ur til að geta setzt; alltof óánægður lllP,
sjálfan sig til að geta fagnað neinum sigrl;
Hann hafði sigrað, en það var í raun111111
falskur sigur . . .
Pramh-

210
HEIMILISBLA