Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 16

„Þér vitið vel, að ég mun gera það,“ sagði
hún léttilega, og hann sá ekki, að varir henn-
ar titruðu.
„Eg mun einnig sakna yðar,“ sagði hann.
„Eg mun hugsa um yður, þegar ég er að
farast af hita í London.“
„Ætlið þér að gera það?“ sagði hún og
sneri andlitinu undan og horfði beint fram
fyrir sig.
Og í sama bili flaug þessi hugsun í gegn-
um huga hennar: „A morgun mun ég hata
hafið og sólskinið og breiða, gullna strönd-
ina.“ En þegar hún leit aftur á hann, horfði
hann brosandi á hana.
„Eg get ekki skilið, að við liöfum aðeins
þekkt hvort annað í fjóra daga,“ sagði hann.
„Nei, ég ekki heldur,“ viðurkenndi hún.
En hún vissi með sjálfri sér, að hún hafði
þekkt hann allt sitt líf, því að líf hennar
hafði byrjað þá fyrst, er hún hitti hann, og
hún furðaði sig á því með nokkurri óþolin-
mæði, hvað það gæti verið, sem hefði komizt
upp á milli sálar hans og hennar, svo að
hann gæti ekki skilið, að hún átti sér enga
framtíð án ástar hans.
„Nú er sólin nær því horfin,“ sagði hann
og benti á rauða hnöttinn, sem var að hálfu
leyti liorfinn í bylgjurnar.
„Já,“ endurtók hún, um leið og svolítill
hrollur fór um hana, „sólin er nær því horf-
in —“
„Og á morgun fæ ég alls ekki að sjá hana
eða að minnsta kosti aðeins yfir ljótum reyk-
háfum. Eg mun hugsa mér yður hérna niðri
við vatnið og óslca þess, að ég væri hjá
yður.“
„Ætlið þér að gera það í raun og veruf'
sagði liún.
„Ætlið þér ekki að óska hins sama?“
spurði hann brosandi.
En him hristi höfuðið og sagði:
„Nú er sólin alveg horfin, við skulum fara
heim.“
Hann fór næsta dag, og hann tók með sér
minninguna um fjóra góða daga og um and-
lit Daphne Hiliers með litla, viðkvæmnis-
lega munninn og löngunarfullu augun, sem
hún leit upp til hans, þegar lestin rann hægt
á brott frá litlu sveitastöðinni.
Hann tók, til allrar óhamingju, einnig
hjarta hennar með sér, en það vissi hann,
sem betur fer, elckert um.
Hann vonaði, að hún mundi sakna hans
ákaflega, og þegar hann hafði lagt ferða-
töskuna sína upp í netið og komið sér mak-
indalega fyrir í horni klefans, hugsaði hann
með sér, að hún mundi sjálfsagt ekki láta
hann bíða mjög lengi eftir svari við bréfi,
sem hann var ákveðinn í að skrifa henni,
þegar hann kæmi til London.
En ást er nú einu sinni ekki allt í lífi
karlmanns, og þegar Atherton var kominn
aftur inn í eril og hávaða borgarinnar, sá
hann, að verzlunin hafði ekki gengið mjög
vel í fjarveru hans. Ilann þurfti að tala við
fjölda fólks, og margt gerðist, sem líka tók
upp öll kvöld hans, og þegar hann, eftir
langan tíma, fékk loks tíma til þess að hugsa
um litla bæinn við ströndina, hafði löngun-
in til þess að skrifa dvínað talsvert, og þess
vegna var bréfið alls ekki skrifað.
Og á meðan beið Daphne árangurslaust
á hverjum degi eftir komu póstmannsins, og
á hverjum degi minnkaði vonin og sársauk-
inn jókst, og bréfið kom aldrei.
Iíann skrifaði auðvitað til húsmóðurinn-
ar, sem hafði boðið honum — fáeinar línur,
hripaðar í flýti —■ og þakkaði henni fyrir
ákaflega þægilegan tíma, sem liann hafði
dvalizt hjá henni. Og nýgifta, unga frúin
hnyklaði brúnirnar, rétti vinstúlku sinni það
og fann til iðrunar í hjarta sínu, þegar hón
sá, að Daphne náfölnaði, þegar hún ías eft-
irskriftina: „Yiljið þér skila kveðju til ung-
frú Hilier.“ En það var ekkert við því að
að gera, og hún fór einnig á brott sköntmn
síðar.
Eftir öllum sólarmerkjum að dæma var
því þessari litlu ástarsögu lokið og hún
gleymd.
En Daphne Hilier gleymdi ekki, og unga
frúin gleymdi ekki heldur. Það var aðeius
maðurinn, sem gleymdi, eða að minnsta kosti
mundi það sem eitthvað, er skipti ekki mikln
máli.
Smnarið leið, og Nigel Atherton hafði ekki
tíma til þess að hugsa um annað en barátt-
una fyrir tilverunni og að græða peninga,
en einn góðan veðurdag kom dálítið í veg-
inn, sem stöðvaði um stundarsakir framgang
hans, sem hafði annars verið mikill, og hann
fékk tíma til þess að líta aftur. Og hann
minntist nú alls þess, sem erillinn í Londou
liafði komið honum til þess að gleyma, litla
192
HEIMILISBLABl®