Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 20

Litlu fingurnir titruðu lítið eitt í hendi
hans, en þung augnalokin lyftust ekki.
„Daphne,“ endurtók hann.
Hann tók þéttar um liönd hennar, eins og
hann gæti með því kallað hana aftur til
lífsins. Ljóshærða höfuðið á svæflinum
hreyfðist órólega og sneri sér svolítið í átt-
ina til hans. Síðan lyfti hún augnalokunum
andartak, og yndislegu, gráu augun horfðu
inn í augu hans án þess að þekkja liann.
Atherton þorði varla að anda og er hann
stóð þarna og hélt í hönd hennar, var eins
og tíminn, sem liðið hafði á milli, væri horf-
inn, og hún og hann væru aftur í litla bæn-
um við hafið og væru að ganga í gullnum
sandinum í sólskininu.
Sársaukadrættir komu í andlit ungu stúlk-
unnar, eins og áreynslan við að hugsa væri
of mikil fyrir liana.
„Daphne,“ sagði Atherton með titrandi
röddu, „þú hefur ekki gleymt mér — og
hafinu — og klettunum, þar sem við vorum
að leita að skeljum ■—■ og sólarlaginu —
manstu eftir sólarlaginu síðasta kvöldið, áð-
ur en ég fór —“
Iíann þagnaði, doðalegur svipurinn á and-
liti ungu stúlkunnar breyttist skyndilega og
gaf til kynna líf, og að hún bæri kennsl á
hann. Ilann fann allt í einu fingur hennar
skjálfa í sínum, og hann sá, að feimnisroði
færðist hægt yfir fölt andlit hennar. Hún
sneri andlitinu undan, svo að liann sá eklci
framan í hana, og reyndi af veikum mætti
að losa hönd sína. En ástin er dásamlegur
kennari, svo að Atherton gat sér ósjálfrátt
til um hugsanir hennar, og hann kraup nið-
ur við rúmið og tók hana í faðm sinn.
„Elskan mín,“ sagði hann, „þú mátt ekki
snúa þér burt frá mér — ég hef beðið svo
lengi eftir fyrirgefningu þinni — og eftir
því að fá að segja þér, hve heitt ég elska
þig. Eg var blindur, Daphne, og ég vissi það
ekki, — en nú hef ég fundið þig, og við
skiljum aldrei framar. Ó, litla stúlkan mín,
viltu ekki tala við mig?“
ITún hafði reynt að losa sig, en nú lá liún
allt í einu alveg kyrr með lokkuð augu og
Ijósa höfuðið hvíldi ósjálfbjarga á öxl hans.
Hjúkrunarkonan hafði ekki gengið langt frá
og kom nú til þeirra og lagði höndina á öxl
Athertons.
„Nú verðið þér að leggja hana niður og
fara,“ sagði hún, en þegar hann leit skelfd-
ur upp til hennar, brosti hún vingjarnlega
og sagði:
„Svona geðshræringar eru ekki heppilegar
fyrir veikt fólk — svo að ég held, að þér
ættuð að fara og koma aftur á morgun —•
það hefur aðeins liðið yfir hana —-, já, já,
þér megið gjarna koma aftur á morgun.“
Atherton stóð á fætur, svo leit hann að
síðustu á elskulegu, ungu stúlkuna og gekk
aftur út í þokuna. Hann villtist hvað eftii'
annað, en fann að lokum pósthús og fór
þangað inn og sendi símskeyti til ungu frú-
arinnar:
„Hef fundið liana. Komið strax. Hún ef
veik.
Nigel Atherton.“
Unga frúin lilýtur að hafa verið fljót að
átta sig, þó að hún hefði ekki heyrt frá
manninum í langan tíma, en ef til vill hafði
kærleiksríkt hjarta hennar samúð með hon-
um. Hún kom að minnsta kosti.
Þrátt fyrir fullyrðingar hjúkrunarkon-
unnar, leið heil vika, áður en unga frúin
kom uppp í skrifstofu Athertons og sagði.
að læknirinn liefði sagt, að hún mætti taka
Daphne með sér heim síðdegis þennan sama
dag.
„Daphne stóð auðvitað gegn því af ölluni
mætti,“ sagði hún. „Hún sagði, að hún yrði
að fara að vinna aftur, en ég sagði: Vitleysa,
vina mín, þú kemur heim með mér.“
Unga frúin setti snotra fætur sína upp il
aringrindurnar og losaði um loðkragann sinn,
um leið og hún hélt áfram:
„Það er ekkert vit í, að ung stúlka eins og
hún sé hérna í London og skrifi á ritvél
þess að geta ]ifað,“ og þar sem Atherton
svaraði ekki ,hélt hiin áfram:
„Já, hún vildi aðeins koma með því skil"
yrði, að ég lofaði því ákveðið, að hún muncii
ekki sjá ySur. Því lofaði ég svo — enda
ekki um annað að ræða.“
Hún leit brosandi á dapurlegt andld
mannsins og hélt áfram:
„En ég ætla auðvitað að svíkja það lofor®
mitt.“
„Það gerir hvorki til né frá,“ sagði hann
rólega, „því að ég ætla að hitta hana, °£
það skal verða í dag.“
196
HEIMILISBLA5lfl