Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 12

hugsaði John, „hún er allt of fíngerð og góð
til að lifa þessu óhugnanlega lífi okkar“.
En Toni hugsaði ekki um það. Hann áleit
sennilega, að hún gæti verið alveg eins ham-
ingjusöm og hver önnur gift kona.
Þannig leið veturinn. Og viðburður var í
vændum í einmanalegum kofanum.
Þegar tíminn nálgaðist, var það John, sem
fór alla leið suður til Portage og kom aftur
með lækninn í leigusleða. Það var hann, sem
keypti í Fort Nitschegouna niðursoðna mjólk
handa litla barninu, og það var hann, sem
fyrstur laugaði og klæddi Lucy litlu. „Barn-
ið okkar“, sagði John og var hreykinn eins
og hann ætti það, og hann fullyrti, að þetta
væri fallegasta barnið á öllu svæðinu, sem
kallað er Norðvestur-héruðin.
En því betur sem Lucy litla þreifst, og
því meir sem John tilbað móður liennar, því
minni áhuga virtist Tom hafa á barni sínu og
eiginkonu.
Sumarið kom og leið, og aftur kom vetur.
Lucy litla varð hraust og heilbrigð stúlka,
en móðir hennar veslaðist upp. Tom sá ekk-
ert, vildi sennilega ekki sjá neitt. Oft var
hann vondur og harður við hana og hreytti
í hana reiðilegum og ruddalegum orðum.
Morgun einn í janúar, kaldan, sólbjartan
morgun, þegar hitamælirinn sýndi fimmtíu
gráður undir frostmarki, fór John á fætur
og gekk út til þess að líta eftir gildrum sín-
um. Hann var bæði reiður og honum leið
illa. Það versnaði æ meir með móður Lucyar.
Og í gærkvöldi hafði hann heyrt hávært sam-
tal innan frá herbergi þeirra. Tom og konan
hans voru að rífast — þorparinn sá arna, —
að tala svona til þessa engils Guðs.
Tilfinningar hans gagnvart Tom höfðu
breytzt smátt og smátt. Einu sinni hafði hon-
um þótt vænt um hann sem einkavin — nú
—- nú nær því hataði hann Tom.
Hann gekk um og vann störf sín. En hann
þráði að ljúka þeim og komast heim aftur.
Að lokum varð löngunin of sterk, hann lét
gildrurnar eiga sig og flýtti sér heim gegn-
um frosna skógana.
Hann heyrði reiðilegar raddir, þegar hann
kom að dyrunum. Hann nam staðar — hlust-
aði — jú, það var Tom, þorparinn sá arna,
sem dirfðist að tala bitrum liatursorðum til
þessarar konu. John hefði viljað gefa líf sitt,
ef sú fórn hefði getað hlíft henni við ein-
hverri sorg.
Hann kreppti hnefana í máttvana reiði.
Hann fann, að hann varð að fara burt —
burt frá þessum stað, því að hann skildi, að
það gæti haft hræðilegar afleiðingar í för
með sér, ef hann hitti Tom núna.
Hann baslaðist aftur í áttina til skógar-
ins, skref fyrir skref. Hann annaðist um gildr-
ur sínar og snörur, og hann sneri ekki aftui'
til litla kofans, fyrr en stjörnur lieimskauta-
næturinnar blikuðu frá dimmum, kuldaleg-
um himninum.
Hann opnaði hægt dyrnar — herbergið var
autt. Hann gekk yfir gólfið, að herberginu,
sem hafði verið byggt við, þegar Tom koin
með brúði sína inn í húsið. Dyrnar stóðu opn-
ar. A borðinu logaði á syfjulegum, blaktandi
lampa, og á rúminu lá Tom, sofandi.
En Lucy litla og móðir hennar voru livergi
sjáanlegar.
Loksins — loksins gátu mennirnir tveir
talað út hvor við annan. John hafði vakið
Tom og spurt um Lucy og móður hennar. En
Tom vissi ekkert, virtist ekki heldur ljá þvi
öllu minnstu hugsun. Þá brauzt öll liin nið-
urbælda gremja Johns fram. Hann sagði ToW
álit sitt með orðum, sem engu hlífðu, tóku
ekkert tillit til vináttu fyrri daga.
Og hægt og hægt virtist rofa til í heila
Toms, sem var orðinn sljór af vanalífinu-
Hann andmælti ekki, bar ekki í bætifláka
fyrir sig —- sat aðeins og starði á John
og hugsaði um allar endurminningarnar, seiu
tal lians rifjaði upp.
Hann sá Kathleen fyrir sér, móður Lucvar,
barns hans, sem var einu sinni elskuð eigiU'
kona hans. Hann sá fvrir hugskotssjónuiu
sínum daginn, sem hún kom til húss þeirra
-—- heyrði hlýlegu, mjúku röddina hennar
segja við John: „Góðan dag, John —- eg
hlakka til að kynnast þér.“ Og hann skildn
að John, eini og sanni vinur hans, hafði rétt
fyrir sér — það var miskunnarlaus og beizk-
ur sannleikurinn.
En Iíathleen —! Hvar var hún? Hún átti
að vera hérna — hún hafði setið þarna 3
stólnum fyrir skömmu, áður en hann soffl'
aði. Og hún hafði haft Lucy litlu í fangiu11
—- og nú — nú voru þær báðar horfnar!
hann hafði sjálfur rekið þær út í dimma °S
kalda vetrarnóttina.
188
H E IM IL I S B L A Ð 15