Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 27

5. KAPLI
Augu Jill Ardens ljómuðu, þegar hún leit
a Ninian.
”Að sjálfsögðu skil ég hvernig í öllu ligg-
111 ’ Ninian,“ sagði hún hughreystandi. „Þetta
ekki seni verst lausn —- hvorki fyrir þig
116 nk8'- Hvort í sínu lagi getum við ekkert
ferk> en sameinuð getum við þó komið í veg
að líta út eins og flón.“
”Há vera,“ viðurkenndi Ninian. „Þetta
fæti jafnvel gengið ágætlega — ef þér virki-
er alvara.“
»Mér er alvara.“
Hann hnyklaði brýnnar. „Það er furðu-
8þ sagði hann hugsi, „að amma mín var
eo mjög svipaða uppástungu í morgun, þeg-
Tið töl^ðum um Catherine. Hún sagði,
f . e8 ætti að kvænast. En ...“ og það kom
aflskjusvipur á andlit hans, „það var henn-
ar skoðun, að slíkt myndi koma í veg fyrir
(.'a . Seni hún kýs að kalla skringilegheit í
farr Catherinar.“
i- !’®u gamla konan hefur aldrei á ævi sinni
15 augum!“ sagði Jill.
við °ceijrn tiefur áreiðanlega minnzt á þig
hana. Hún hefur sagt henni að þú eig-
^ Peninga.“ Hann leit á hana með brettu
^.°si- „Að áliti ömmu, þá verð ég að gifta
* Peuinga vegna, ef ég — eða réttara
ó'ð^riíonan 111111 — á að geta haldið Guise-
• a llln eftir liennar dag. Ef þú gengst inn
l . tta ... e ... samkomulag, Jill, þá getur
111 ekkert við því sagt, heldur ætti að verða
11 anægðasta.“
s 1 stokkroðnaði. „Ég meinti þetta aðeins
tiI , raÖabirgða-fyrirkomulag, til þess að —
Sess að koma okkur yfir það erfiðasta.“
W •’ veit’ þú meintir það þannig. Og
Ve°IUk _skal það líka verða, því ég mætti
eins meiri rœfillinu, ef ég giftist stúlku að-
ar ^ í.iár.“ Hann klappaði á hönd henn-
Sein” skal viðurkenna, að það að hafa þig
lUér "evðar'ankeri — ef þú vilt fyrirgefa
sem Sa,rililkingiina, því hún var ekki meint
geta ln<1Ögun — það mun hjálpa mér til að
bag staðið augliti til auglitis við Catherine.
erUn rn"n újálpa á svo margan hátt. Við
Utn }, Vlnir’ Þú °g og — ég held við skilj-
ekki ']01 ^ annað: JiH. Aftur á móti þekkirðu
aua ömmu mína. Hún er óvenjuleg
aEXMlLl_. --
gömul kona. Það er ekki til neins að van-
meta hana.“
„Ég held þú látir hana notfæra sér þig,“
sagði Jill hreinskilnislega, „og hvað Andrew
snertir,“ bætti hún við og yppti öxlum, „er
ég hrædd um, að þau traðki bæði á tilfinn-
ingum þínum, er ekki svo?“
„Má vera.“ Ninian þagði við og leit á
hana. „Er þér annars alvara, Jill? Iíeld-
urðu, að þú gætir lagt út í annað eins og
við vorum að tala um?“
Jill dró hring sér í hjartastað með vísi-
fingri og brosti. „Ég þarfnast verndar gagn-
vart bróður þínum. Ertu búinn að gleyma
því ?“
Hann hristi höfuðið. „Nei, ég hef ekki
gleymt því. En taktu nú eftir: Við þurf-
um ekki að ana að neinu óhugsuðu, við get-
um rætt málin vandlega og gert okkar áætl-
anir. Því miður má ég ekki vera að neinu
núna. Nema því aðeins að ...“ Hann leit á
klukkuna og síðan á teikniblokkina, sem
stúlkan var með. „Hefurðu annars nokkuð
sérstakt fyrir stafni? Nokkuð, sem ekki má
fresta ?‘ ‘
„Nei. Ég fékk mér bara smávegis göngu-
túr, og ég tók skissubókina með af gömlum
vana, ekki vegna þess að ég hugsaði mér að
gera neitt ákveðið. IIví spyrðu?“
„Mér datt í hug, að þii gætir orðið mér
samferða í bílnum til Blair. Við gætum rabb-
að saman á leiðinni og borðað saman ein-
hversstaðar.“
„Já, ég gæti orðið þér samferða, en ...“
Jill hikaði, og roðinn jókst í kinnum hennar.
„Þú verður að hitta Chaterine og tala við
hana. Þá yrði ég bara í vegi fyrir þér, ekki
satt? Ég á við, að ástandið er nógu erfitt
fyrir, þótt ég sé ekki að gera það verra.“
„Þú þarft ekki að verða mér samferða til
Laidlaws, ef þú vilt það ekki,“ svaraði Nini-
an. „Þú gætir beðið eftir mér í Blair, farið
í bíó eða gert eitthvað annað á meðan ég
heimsæki Catherine. Annars er hún með bíl
með sér, og ...“
„í því tilfellinu gæti ég ekið landrovern-
um til baka,“ sagði Jill. „Gott og vel, ég
verð samferða þér, Nin. Bíddu bara andar-
tak. Ég þarf að skreppa heim og segja Joce-
lyn, að ég sé lcomin að sækja kápuna mína.
Ég verð ekki lengi. Það er bezt þú bíðir hér,
því ef þú verður samferða mér inn, kemst
SBLAÐIÐ
203