Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 18

Allt í einu mundi hann eftir ungu frúnni.
Hvers vegna í ósköpunum hafði hann ekki
munað eftir henni fyrr. Hún hlaut að vita,
hvar Daphne Hilier var. Ilann flýtti sér að
skrifa til hennar og biðja hana um að vera
svo elskuleg að senda sér utanáskrift ungfrú
Hilier, helzt um hæl, þar sem hann þyrfti
nauðsynlega að fá hana. Þegar hann hafði
skrifað undir bréfið, bætti hann við eftir-
skrift: „Ég vil þó helzt, að þér senduð
skeyti'-'. Svo gaf hann upp utanáskrift skrif-
stofu sinnar. Símskeytið kom næsta dag, það
var á þessa leið: „Hef ekki hugmynd um,
hvar hún er. Skrifa“.
Þegar bréfið kom, var ekki öllu meira í
því en það, sem Atherton hafði sjálfur gizk-
að á. Faðir Daphne hafði misst eigur sínar
og var dáinn.
„Þér vitið, hvað hún var alltaf stórlát,“
skrifaði unga frúin. „Hún vildi ekki lofa
mér að hjálpa sér — og svo fór hún burt
einn góðan veðurdag án þess að láta nokk-
urn vita, og við höfum ekki getað rakið slóð
hennar síðan. Iíún er algjör einstæðingur
í heiminum eftir dauða föður síns, og ég
get ekki skilið, hvað hún hefur tekið sér
fyrir hendur. Ég vonaði, að þér vissuð það
ef til vill —•“
Það var allt og sumt, en orðin: „Ég von-
aði, að þér vissuð það ef til vill,“ hittu Ath-
erton eins og högg.
Já, ef sjálfselska hans hefði ekki gert hann
blindan, hefði hann vitað, hvar hún var.
Hann hafði hikað við að kannast við ást
sína, og nú var honum allt í einu ljós heimska
sín. En nú var hún horfin — hann hafði
misst hana.
Hann lét bréfið niður í skrifborð sitt sem
einu minjarnar um dagana fjóra, ásamt litla
pappírsmiðanum, sem hún hafði skrifað á
nafnið á bókinni, sem hann hafði gleymt að
senda henni.
Hann skrifaði til ungu frúarinnar og þakk-
aði henni fyrir og bað hana að láta sig
vita, ef hún frétti eitthvað.
Hjartahlýju, ungu konunni fannst bréfið
láta svo kuldalega í eyrum og vera svo til-
finningalaust, að hún tárfelldi af reiði, þeg-
ar hún sýndi manni sínum það.
„Mér þætti gaman að vita, hvers vegna
hann vildi fá utanáskriftina hennar,11 sagði
hún reiðilega, „það getur ekki verið, að hann
hafi nokkurn tíma kært sig um hana.“
Maður hennar las bréfið og rétti henni það
aftur. „Ja, hver veit,“ sagði hann hugsandi,
,,ef til vill hefur hann gert það þrátt fyrir
allt.“
I erlinum og annríkinu í London lokaði
Atherton dyrunum fyrir endurminningunuW
um dagana fjóra og sneri lyklinum, og síð-
an sneri hann sér aftur að baráttunni fyriv
því að græða peninga.
En hann gleymdi þó aldrei alveg, og stund-
um þegar hann heyrði hlátur ungrar stúlku
kveða við eða sá ljóst konuhár, leituðu minn-
ingarnar aftur á hann um litla bæinn við
ströndina, sólarlagið og grannvöxnu stúlk-
una, sem gekk við hlið hans í sólskininu, og
hann varð að viðurkenna, að það dapurleg-
asta af öllu, sem talað hefur verið eða rit-
að, er það — sem hefði getað verið öðruvísi-
Unga frúin skrifaði tvisvar sinnum, en
aðeins til þess að segja, að hún hefði ekk-
ert frétt. Mánuðir liðu, jólin komu og liðu,
og ömurleiki janúarmánaðar og þoka grúfð1
jrfir London.
Sídegis á svona degi, þegar þokan var svo
þétt, að ógerlegt var að sjá einn metra fraiu
fyrir sig, hljóp maður nokkur upp tröpp'
urnar til stkrifstofu Athertons, og' sendi-
sveinn skrifstofunnar tilkynnti stuttur 1
spuna: „Það er hér maður, sem vill tala við
yður, herra, en hann vill ekki segja til nafnS
síns.“
En maðurinn var rétt á hælunum á hon-
um og kom inn í herbergið, rétt um leið og
Atherton leit upp frá vinnu sinni og spurð'
stuttaralega: „Nú, hvers óskið þér?“
Maðurinn lokaði dyrunum rétt fyrir fraiu-
an nefið á sendisveinum og gekk að borðinu-
„Ég kem frá sjúkrahúsinu í South Street,
sagði hann. „Það var komið með konu þang'
að inn fyrir klukkustundu. Vörubíll hafð'
ekið yfir hana í þokunni — þokan er mjór
svört í dag.“
Hann þagnaði og sneri húfunni milli hand'
anna.
,.Nú,“ sagði Atherton stuttur í spuna.
Maðurinn rótaði í vasa sínum, náði í niU'
slag og dró upp úr því spjald, sem ham1
lagði á borðið milli þeirra.
„Þetta er það eina, sem fundizt hefur
J
194
HBIMILISBL AÐlf’