Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 17

sejarins við strönclina, ungu stiillmnnar,
vernig brosið hennar var, og hann gleymdi
stundarkorn bæði London og dimmri skrif-
stofunni og dró djúpt andann við tilhugs-
Ull*na um bylgjur hafsins, ferslca loftið og
grannvöxnu stúlkuna, sem hafði gengið tvö
skref við hvert, sem hann gekk, á löngu
liðnum dögum.
Hann mundi einnig, að þrír langir mán-
n.ðir v°ru liðnir síðan, og að hann hafði aldr-
U1 skrifað — hann fór að brjóta heilann um,
yað hún hefði hugsað um hann, og hvort
lnn hefði gleymt honum.
Þau höfðu verið mjög góðir vinir, þó að
han hefðu þekkzt aðeins í fjóra daga, og
°num fannst, að hann hefði ekki laðazt
<)lla að nokkurri manneskju. Hann liugs-
,<u nin gönguferðirnar á ströndinni snemma
a rnorgnana og þau mörgu skipti, sem hún
afði staðið við hlið hans á hamrinum, þegar
ranð sólin hneig í hafið, og hann heyrði aft-
Ur fyrir sér rödd hennar. Og allt í einu fann
ann> að hann yrði glaður, ef hún myndi
eumig eftir þessu — og honum.
Hn hann hafði aldrei skrifað, og hún var
arfat. Hann brosti ósjálfrátt, þegar hann
nunntist þess, hvernig hún sneri höfðinu,
lpgar hún reiddist og lyfti upp með fyrir-
’fningarsvip litlu ákveðnu hökunni sinni.
, Hann gat vel hugsað sér, að hún mundi líta
nann sem ókunnugan mann, ef þau hitt-
Usf af tilviljun aftur.
^therton var ekki hégómlegur maður, en
?ar hann sökkti sér niður í minningarnar
rn_ þessa fjóra daga, komst hann ekki hjá
1 að muna eftir löngunarfullu, gráu aug-
^nm, sem höfðu liorft á hann, daginn sem
arm fór burt jjann hafði hugsað um það
^ estinni á leiðinni til London, en svo hafði
v^nrr gieyrnt því. Það gerði málið aðeins
ra’ a^ hann mundi eftir þessu núna, því
ef hún hafði nokkurn tíma kært sig vit-
ij1. 11 rn hann, höfðu síðustu þrír mánuð-
al1 lr areiðanlega nægt til þess að eyðileggja
ailt saman.
í i^?erton andvarpaði og leit í kringum sig
SPrn ,'n^e^ri verzfunarskrifstofunni í London,
ari -1101111111 fannst enn leiðinletrri og litlaus-
Sarnanburði við þessar sólbjörtu minn-
h(J var orði<5 framorðið, þesar hann kom
1111 ^etta kvöld, en hann settist samt niður
TT-------------
til þess að skrifa Daphne Hilier. Hann skrif-
aði bréfið þrisvar sinnum, en það var alltaf
jafn tyrfið og formlegt. Ilann sagðist vona,
að henni liði vel og að hún fyrirgæfi hon-
um, að hann skyldi ekki hafa skrifað fyrr,
en hann hefði verið mjög önnum kafinn.
Hann fann, sér til örvæntingar, að orðin
mundu láta í eyrum hennar ,eins og það, sem
þau voru — léleg afsökun, en eitthvað varð
hann að segja, hann gat ekki skrifað henni
blátt áfram, að hann hefði gleymt henni.
Og hvernig gat hann búizt við, að hún
tryði því, að vanrækslunni, sem hann liafði
sýnt lienni síðastliðna þrjá mánuði, hefði
allt í einu verið sópað burt af endurminn-
ingunni um dagana fjóra og undarlegri þrá
eftir henni?
Hann endaði með því að segja, að liann
vonaði, að hún hefði ekki gleymt honum, og
ef hún kæmi nokkurn tíma til borgarinnar,
yrði hún að láta hann vita um það, svo að
þau gætu hitzt aftur.
Hann hafði gleymt utanáskrift hennar, og
])egar hann var að leita að henni, fann hann
pappírsmiða, sem hún hafði skrifað á nafn-
ið á bók, sem hún vildi gjarna lesa, og hann
hafði lofað að senda lienni frá London. Því
hafði hann þá líka gleymt!
Hann roðnaði af blygðun, þegar hann stóð
með litla miðann í hendinni. Iívað hlaut hún
þá að hugsa um hann? Honum fannst nær
því, að hann gæti ekki verið þekktur fyrir
að skrifa henni eftir þögn þessara mánaða.
Hann stóð á báðum áttum með bréfið í
hendinni, en svo sá hann allt í einu augu
hennar fyrir sér, þegar hann var að lcveðja
hana, og þegar hann hafði látið litla pappírs-
miðann í veski sitt, gekk liann út og lét bréf-
ið í póstkassann.
Viku seinna fékk hann það endursent frá
pósthúsinu með árituninni: „Viðtakandi
óþekktur". Þegar hann stóð með bréfið í
hendinni, fannst honum allt í einu, að heim-
urinn væri auður og tómur.
Það rann upp fyrir honum á þeirri stundu,
að til væri annað að lifa og berjast fyrir
í heiminum en peningar, en hann hafði látið
þetta annað fara frá sér, þegar hann hafði
það. Hann hafði haft bamincrjuna í lófa sín-
um í fjóra daga. hann hafði opnað fingurna
og látið hana detta. Hann reif bréfið í tætl-
ur og fleygði því í arininn.
HlSBLAÐIÍ)
193