Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 24

Mágkona hans
Eftir ALEX STUART
Þeir Andrew nrðu svo snemma foreldra-
lausir, að þeir mundu ekki eftir foreldrum
sínum, og amman hafði alið þá upp báða.
En Ninian, sem vissi að hún bar samúð í
brjósti fyrir Andrews hönd, leit á hana með
einhverju sem var sambland virðingar og
gætni. Oftar en skyldi hafði hann orðið skot-
spón hvassrar tungu gömlu konunnar — vegna
þeirra strákapara sem báðir höfðu átt sinn
þátt í. Og þessa stundina hafði hann tekið
upp varfærni bernskudaganna í návist ömmu
sinnar.
Jafnvel núna, þegar þessi öldnu augu virtu
hann fyrir sér, fannst honum sem hann væri
aftur orðinn barn. Hún leit á hann á sama
hátt og hún hafði svo oft gert áður, þegar
hann var staðinn að einhverri meiri eða minni
yfirsjón og leiddur inn til hennar til að gefa
skýringu á því, sem liann liafði gert; — elleg-
ar til að hljóta þá refsingu, sem Andrew liefði
í rauninni alveg eins átt að fá sinn hluta af
... Næstum án þess að vilja það, svaraði hann
nii liinni þögulu ásökun hennar:
„Amma,“ hóf hann máls og varð að neyða
sig til að halda áfram: ,,Þú heldur þó ekki,
að ég hafi átt einhverja hlutdeild í því, að
Cathrine fór að heimanf'
Gamla frú Guise sleppti hendi hans. „Elsku
bezti Ninian, livað þú ert kjánalegur! Að
sjálfsögðu veit ég, að þú átt enga hlutdeild
í því í rauninni. En vitamál er það, að það
var samt vegna heimkomu þinnar sem vesal-
ings stúlkan tók upp á slíku óyndisúrræði.
Eg hugsa, að hún hafi haldið — þú veizt
hvað kvenfólk getur verið skrýtið — ég hugsa
að hún hafi haldið að þú værir eitthvað gram-
ur sér vegna þess að hún giftist Andrew.
Bara hún hefði komið til mín og talað um
þetta rólega og af skynsemi; þá hefði ég getað
sannfært hana um það, að lieimkoma þín hefði
ekki þurft að hafa neina breytingu í för með
sér. Þau giftu sig af ást, skilurðu, og þau
hafa verið svo innilega hamingjusöm þangað
til núna.“ Hún stundi þungan. „Ég leyfi mér
ekki að gizka á það, hvað Andrew segir, þeg-
ar hann kemst að því livernig komið er.“
Ninian svaraði engu. Við síðustu orð henn-
ar var sem hnífur sargaði í hjarta hans, að
honuni fannst liann ekkert geta sagt. Cathrin-
ar vegna vildi hann, að amma sín hefði á réttu
að standa, — að þau Andrew hefðu raunveru-
lega verið mjög hamingjusöm; en frásögn Jill
af fundi hennar og Andrew í London kom
honum til að efast jafnvel um þetta.
Gamla frú Guise hélt áfram: „Ég lief ekki
sagt Andrew af þessu ennþá — ég var að
vona, að ég gæti komizt hjá því. Móðir lienn-
ar hringdi fyrir skammri stundu, á meðan þu
varst í baðinu, og sagði mér að hún væri þar-
Og Andrew er ekki vaknaður enn. Ég bað
Elspeth að fara ekki inn til hans undir nein-
um kringumstæðum.“
„Ég skil,“ svaraði Ninian dauflega. „Tal-
aðirðu við Cathrine? Tókst þér að fá hana
til að snúa heim aftur?“
Gamla frú Guise hristi hrímgráan kollinö-
„Cathrine vildi ekki tala við mig. Móðir henn-
ar afsakaði hana með mörgum oðrum, sagð1
að hún væri þreytt, yfir sig þreytt, því að huö
hefði ferðazt alla nóttina. En hún sagði satt,
að stúlkan var þama í herberginu; ég hevr®1
til hennar.“
„Þá hlýtur Andrew að fara og tala v1^
hana. Ég á við, að —“
Amma hans fékk hann til að þagna me^
einfaldri liandarhreyfingu. „Nei,“ sagði hu11
ákveðin. „Nei. Við verðum að halda þessU
burtu frá Andrew eins og það leggur sig. NiU-
Ég er viss um, að það væri betra og áhrifa'
ríkara ef Jm færir, Ninian.“
„Ég?“ endurtók Ninian. Honum varð sv°
mikið um, að liann starði á ömmu sína op111'
mynntur. „Þú getur ekki meint þetta, aninií1-
Hvernig ætti ég að geta farið og sótt Cath1'
ine ? Og hvernig er hægt að leyna þessu fyrI\
Andrew? Hann hlýtur að taka eftir því, 11 ’
hún er að heiman .. .“
Amman greip aftur fram í fyrir honuU1'
H E IM ILI S B L A Ð 1P
200