Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 28

fólk að öllu saman. Hvað er annars langt
til Blair? Eg hef ekki hugmynd um það.“
„Um það bil tíu mílur. Yið komum ekki
seint aftur — hvað sem verður um Cather-
ine.“
„Ágætt.“ Hún veifaði glaðlega og hljóp
niður veginn til Farquhar, létt og fim eins
og ung hind.
Ninian varð undarlega innan um sig þar
sem hann sá hana hlaupa. Hin fyrirvaralausa
og hálfvegis gáskafulla tillaga Jill, að við-
bættu því sem gamla frúin hafði sagt um
morguninn, þetta kom honum allmjög úr
jafnvægi. Hann varð að viðurkenna, að Jill
Arden var ekki að öllu leyti eins og aðrar
stúlkur: hún var svo blátt áfram og til-
gerðarlaus eins og karlmaður, og samt ...
Hann andvarpaði. Bráðabirgðatrúlofun,
grundvölluð á lientisemi og alls ekki til þess
ætluð að aðilarnir létu hana verða að neinu
alvarlegu — hamingjan góða, hvað það var
í rauninni aulalegt! Og hvað myndi Cathr-
ine segja, þegar hann segði henni að hann
væri trúlofaður? Hin stolta og tilfinninga-
ríka Cathrine, sem hann hafði elskað og
vemdað svo lengi sem hann hafði þekkt
hana ... Catlirine, sem hann myndi ekki geta
gleymt, livað sem hann reyndi — sú, sem
hann myndi aldrei geta látið sér standa á
sama um. Nei, þetta var ómögulegt.
En Cathrine var eiginkona Andrews. Hann
hafði ekkert leyfi til að hugsa um hana leng-
ur. Og hvað var það sem Jill hafði sagt:
Sameinuð getum við þó homifi í veg fyrir
að líta út eins og flón. ... Ninian var ljóst
að ef hann stæði einn uppi, myndi honum
finnast hann vera hálfgert viðundur. Með
Jill við hlið sér myndi liann hrekja slíka
tilfinningu hlæjandi á brott — jú, hún hafði
á réttu að standa að miklu leyti. Og svo
þyrfti þetta ekki að verða nema til bráða-
birgða, grundvallað á félagsskap og vináttu:
þau vildu hvoragt særa, heldur hjálpast að
í sameiginlegum vandræðum. Þetta gat ver-
ið óopinber trúlofun, að sjálfsögðu var ekk-
ert sem neyddi þau til að opinbera. 011 sú
frægð sem hann hafði orðið fyrir að undan-
förnu gerði hann varfærinn og tortrygginn
gaemvart dagblöðum. Hann þyrfti ekki að
gefa henni neinn hring: í rauninni væri rétt-
látara að gera það ekki, nema þá að hann
gæfi henni signethringinn sinn. Hann leit
á hringinn og hugsaði sem svo, að hann
myndi auðvitað þjóna tilgangi sínum ágæt-
lega og koma í veg fyrir óþarfa hnýsni af
hálfu Joselyn og Andrews.
„Tilbúin!“ hrópaði Jill andstutt. Ninian
hljóp út úr bílnum og opnaði fyrir henni-
„Fyrirgefðu, en ég heyrði ekki, að þú varst
komin. Þú varst sveimér fljót!“ Iíann ræsti
bílinn.
Jill leit brosandi á liann frá hlið. „Joce-
lyn var önnum kafin í hænsnahúsinu, svo
ég bað John um að skila því til hennar, að
ég yrði að heiman í allan dag. Eg sagði ekk-
ert hvert ég færi eða með hverjum. Vesal-
ings Joss, sú verður forvitin! En það gerir
ekkert til, ég get sagt henni eitthvað þegar
ég kem til baka. Hún verður áreiðanlega
hissa, þegar ég segi henni að við séum trú-
lofuð. Þú ert eins konar bláeygur bróðir
hennar, skilurðu, hún hefur ekki gert ann-
að en lofsyngja þig, síðan ég kom. Ég vona
bara ...“ og hiin leit spyrjandi á hann, „að
þér hafi ekki snúizt neitt hugur á meðan
ég var í burtu? Þú varst svo niðursokkinn
þegar ég kom að bílnum.“
„Var ég það?“ Hann brosti. „Ég hugsaði
mig reyndar um, en ég komst alveg að sönin
niðurstöðu og áður. Hvað um sjálfa þig-
„Ég hef heldur ekki skipt um skoðun,
staðhæfði Jill.
„Gott.“ Þau, urðu að nema staðar við
umferðarljós á aðalgötunni í Lorne og a
meðan tók Ninian báðar hendumar af styT'
issveifinni og signethringinn af fingri sér-
„Viltu taka við þessu sam panti vegna saiö-
komulagsins ?‘1
Umferðarljósið skipti frá rauðu yfir í guk
síðan yfir í grænt, og á bak við flautaði bíJ-
„Ég er hræddur um, að ég geti ekki sett hann
á höndina á þér,“ sagði liann afsakanck
„nema eiga það á hættu, að ekið sé aftan a
okkur ....“
„Ég set hann upp sjálf,“ svaraði Jill gla®'
lega. Svo setti hún upp liringinn og viU1
liann fyrir sér á hendinni. „Hann fer mér
bara ágætlega, eða finnst þér það ekki?“
„Jú,“ sagði hann, „hann fer þér prýðis'
vel.“ Og aftur fann liann til einhvers óróleil;íl
innan um sig.
En þegar þau óku upp eftir bröttum
krókóttum veginum inn á heiðalöndin, hvarl
þessi óróleiki smám saman.
204
heimilisblað15