Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 32

„Sæl, Cathrine." Hann keilsaði henni blíð-
lega, og hann fann að ísköld hönd hennar
titraði í hendi hans.
„Sæll, Nin,“ svaraði Cathrine. Hún var
mjög föl yfirlitum og um augun voru dökkir
baugar; munnsvipurinn var svo viðkvæmur
og þjáningarfullur að Nin gekk það lijarta
nær. Hún lét höndina liggja í hendi hans
og gerði enga tilraun til að kippa henni
að sér. „Ég ... 6, elsku Nin, það er svo gott
að sjá þig aftur og ... og vita að þú ert
heill á húfi. Ó, Nin! Hvað heldurðu annars
um mig! En ég vissi ekki neitt. Ég ... ég
hélt þú værir dáinn!“
„Það veit ég að þú hélzt, Cathrine.11 Nini-
an varð að beita sig hörðu til að halda rödd-
inni stilltri. „Þetta var ekki þér að kenna.
Það héldu allir, að ég væri dáinn. Þú mátt
ekki halda, að ég ásaki þig.“
„Ég held það heldur ekki. Ég veit, að þii
gerir það ekki. En það breytir þó engu, er
það ? Þú ert ekki dáinn ... þú ert hér ...
og ég er ...“
„Þú ert eiginkona Andrews,“ sagði Nini-
an blíðlega.
Hún andvarpapði. „Já ... Já, ég er það.
Það er það, sem gerir allt ómögulegt.“
„Ekkert er ómögulegt, Cathrine. Ekki ef
þú færð að ráða. Og Andrew er ánægður
með þig — ef þið hafið verið ánægð saman,
þú og Andrew. Það segir hann að minnsta
kosti við ömmu.“ Hann veitti henni nána
atliygli, þegar liann sagði þetta, og hún neit-
aði því ekki að hafa verið hamingjusöm með
Andrew. IIún staðfesti það ekki beinlínis
heldur. Hún beinlínis leiddi hjá sér að svara
þessu, heldur leit á hann þögul og með skjálf-
andi varir, og það skein bæn úr augum
hennar.
„Nin, þú skilur þetta ekki, er það? Þú
skilur þetta einfaldlega alls ekki!“
„Hvað er það, sem ég ekki skil, Cathrine?"
„Hvernig tilfinningar mínar eru,“ svaraði
Catlirine lágt og veiklulega eins og hrætt
barn. Augu hennar voru stór í fölu and-
litinu, og hjarta Ninians kipptist við. Hvern-
ig gat hann beðið hana um að snúa aftur
heim til Guise? Hvernig ætti hann að afbera
það að sjá hana og heyra daglega -—- og
vita það stöðugt, að hún tilheyrði bróður
hans? Og samt sem áður varð hann að spyrja
hana. Hún var eiginkona Andrews.
208
„Cathrine,“ sagði hann, „myndi það ver»
betra, ef ég væri ekki heima? Eða ef þú og
Andrew færuð eitthvað burtu?“
Hún hristi höfuðið. „Það stoðar ekki neitt-
Ég verð bara kyrr hér. Að minnsta kosti
myndi Andrew ekki fara með mig í burtu-
„Hann myndi gera það, ef ég beiddi han»
um það.“
„Nei, það myndi hann ekki gera. Þú skilur
þetta ekki.“ Hún talaði eins og barn, sen1
nöldrar. „Fyrst er það bréfið, sem ég skrif'
aði honum. Þegar hann les það, verður liann
svo æfur og utan við sig, að hann ...“
„Amma geymir það bréf,“ svaraði Nini'
an. „Andrew hefur en nekki séð það. Hon-
um hefur lieldur ekki verið sagt, að þú hafu'
farið að heiman. Þannig, að ef þú ekur rncð
mér aftur heim, þá þarf hann ekki að fá að
vita neitt. Ekki skal ég segja honum þa*Í>
og ekki mun amma fara að gera það, svo
mikið er víst. Yertu nú skynsöm, Cathie, °S
komdu, ha? — Þii átt heima á Guise.“
„Ekki lengur. Þú átt óðalið, ekki Andrew-
„Það skiptir engu máli. Svo lengi sem e$
á það, þá vil ég að þú sért þar.“
„Þú vilt, að ég sé þar?“
Ninian var ljóst, að hann var kominn n^
á hálan ís, en hann svaraði án þess að hil^
hið minnsta: „Já. Ég vil að þú sért á Guise-
Hann dró hana að sér. Honum fannst hnn
vera svo lítil í faðmi sínum, svo varnar'
laus, eins og það barn sem hún hafði all+a'
virzt vera, og augu hennar voru full af ta+'
um þegar hún leit til hans. „Taktu eftlF
því sem ég segi,“ sagði hann. „Komdu hen11
aftur — þú verður. Ég skal fara að hein1'
an, bara ef þú kemur.“
„Nei — nei, Nin, þú mátt ekki fara!“ HllTl
]>rýsti sér að lionum. „Ég kem því aðeins
heim, að ]ni sért þar kyrr. Og ef ég er visS
um, að þú hefur fyrirgefið mér.“
„Auðvitað hef ég fyrirgefið þér. Ekki svn
að skilja, að það væri neitt til að fyrirgefn-
„Jú, það var það. Það veiztu. Ég úej
ekki. Ég elskaði þig, en ég beið ekki. Þr
giftist Andrew.“
„Ég veit hvers vegna, Cathie. Vertu ekk1
kjáni. Ég ásaka þig ekki, það er ég buin11
að segja.“
„Nei, en ég ásaka sjálfa mig,“ sagði Oatj1
rine döpur. „Fyrir ... fvrir það sem ™
hef gert þér. Ég veit hvernig mér hefði li^1 ’
HBIMILISBLA©15