Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 33

f liefði verið ég, sem var álitin dáin og
® ði svo komið heim og fundið ástvin minn
j-1. tau annarri. Það hefði sundurkramið
Jarta mitt, Nin. Eins og ... eins og ég er
uædd um, að ég hafi sundurkramið þitt.“
víU ^aS'®i votan vangann að liönd hans,
°S -\iuian fann fyrir tárum hennar. En hon-
Ulu var um megn að hughreysta hana; hann
f^ki kysst tár hennar burtu eins og hann
a i gerj. ^gur fyrr> Qg samt varð hann að
a hana til þess að hverfa aftur heim til
^^ndrews. Hann gat ekki haft hjúskaparheill
r° 11 r síns á samvizkunni ævilangt. Hann
Sat heldur ekki látið Cathrine ásaka sig
hfam á þann hátt sem hún gerði. Með ein-
móti varð hann að fullvissa hana um,
sV uu kefði enga ástæðu til þess að áklaga
v^a a S18‘, enga ástæðu til að finnast hún
hP!a «ek. Hann varð að segja henni, að hún
i 6 ' ekki sundurkramið hjarta hans — og
^Un minntist orða Jill .... „Hvort í sínu
getum við ekkert gert, en sameinuð get-
111 v i ö' þó komið í veg fyrir að líta út cins
°9 flón.“
^ var nú hættulega nálægt því að haga
h i,<Mns °& flón, en varnarlausa stólkan sem
an Ser ^rátandi upp að honum ... stúlk-
s) Sem hefði átt að vera eiginkona hans í
a l*ess að vera gefin Andrew.
hP a.nn iyfti varfærnislega undir hökuna á
kafákveðinn: „Þú þarft ekki að
a aVggjur af mér, elsku Cathie mín, það
^ eS svarið. Heldur ekki vegna afturkomu
irtn Mar ^ truise. Sjáðu til, ég er að því kom-
jiý! 5^ sifta mig einhvern daginn. Ég er
^lpfaður. írprfiisf pínmit.t. nnnfl
hi:
^ ur. Það gerðist einmitt núna í
feUlu Við ... trúlofuðum okkur á leiðinni
ugað.
Hp?ahrÍ.Ue stapÓi á hann án þess að koma
01 Ói. En hún var hætt að gráta.
6. KAFLI
'°kUm sagði Cathrine: „Jæja, Nin!“
Igdj °Uum heyrðist ekki betur en að henni
hiJíís Þessa fregn. Hamingjunni sé lof,
^euui l ^lann’ l)a® var þó gott að ég sagði
á })(, KUta og gaf henni þar með skýringu
garð T- tilfinningum mínum í hennar
tað ^ 1 e)nu var kann harðánægður með
ÍIauuSanikomulag, sem þau Jill höfðu gert.
rosti við eiginkonu bróður síns.
_____
„Ég vissi, að þetta myndi gleðja þig,
Cathie!‘ ‘
„0, Nin, að sjálfsögðu gleður það mig.“
Hún stundi lágt og brosti til hans eilítið
vandræðalega. „Svo lengi sem þú ert ham-
ingjusamur — raunverulega og af hjarta
hamingjusamur.' ‘
„Það er ég,“ fullvisaði hann hana, en engu
að síður átti liann bágt með að horfa í hin
brúnu og spurulu augu hennar. „Þetta er
heillandi stúlka — ég er viss um, að þér
mun falla vel við hana.“
„Það er ég viss um, úr því að þú telur hana
þess virði að giftast henni.“ Hún losaði sig
frá honum, en sleppti þó ekki hendi hans.
„Hver er hún, Nin, og hvenær get ég hitt
hana ?‘ ‘
„Hún heitir Jill Arden. Hún ...“
„Áttu við frænku hennar Jcelyn Farqu-
hars, áströlsku stúlkuna sem er í París við
listnám?“ spurði Cathrine undrandi.
Hann brosti. „Já, við urðum samferða
hingað í lestinni í gær.“
„En ...“ Brún augu hennar urðu stór.
„Hvað hefurðu þekkt hana lengi? Þú ...
Þú hefur auðvitað kynnzt henni í Lon-
don ...“
„E ... já.“ Ninian roðnaði eilítið, en hann
bætti óðara við: „Við hittumst í samkvæmi
hjá vinafólki Joss — Delage, Dupont ...“
Æ, ætlaði hann aldrei geta munað nafnið?
„Pauline Delage,“ sagði Cathrine. „And-
rew sagði mér frá því samkvæmi. Áður en
hann fór þangað, minnir mig. En mér lieyrð-
ist á honum, að hann færi þangað einsam-
all. Þetta er ...“
„Þú hlýtur þá að hafa misskilið hann,
Cathie. Við vorum þar báðir. Það var hug-
mynd Andrews að við færum þangað, því
honum fannst þetta vera samkvæmi, sem ég
þarfnaðist. Og hann hafði rétt fyrir sér.
Þetta var verulega skemmtilegt."
„Það hlýtur það að hafa verið,“ sagði
Ctahrine eilítið þvingaðri röddu. „En, Nin
.. .“ Hún virti hann gaumgæfilega fyrir sér.
„Ég á við ... að þú ert alveg viss, ha? Þetta
er ekki neitt sem þú hefur lent í ... af til-
viljun?“
Ninian leit undan. Af tilviljun, hamingj-
an góða! Ef hún vissi nú sannleikann! ...
En hann svaraði ákveðinn: „Ég hef ekki
lent í neinu af einni eða neinni tilviljun,
ISBLAÐIÐ
209