Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 13

Svitinn spratt fram á enni hans. Kona —
^ginkona hans — og barn þeirra — voru
uti í dimnxum skógnnum, þar sem úlfur og
§aupa leita sér fæðu, kvalin af hungri. —
fonx spratt á fætur, þreif í öxl Johns og
sagði:
jjJohn — vinur minn — við verðum að
fmna þær, flýttu þér!“
Og vinirnir tveir, sem höfðu aftur fundið
' 0r annan, bjuggust enn einu sinni til þess
ao bjóða hættunum byrginn saman.
Snjórinn lá hvítur og harður umhverfis
úsið og niður að skógarjaðrinum. Tunglið
komið upp, birtan frá því og endurskinið
jtl hvítri jörðinni gerði þeim fært að sjá
a Ivel. Þeir fundu brátt fórspor — óregluleg
°S reikul, sem lágu niður brekkuna, niður
a skóginum og fljótinu.
. ^0111 talaði ekki meira, en öll skilningar-
Vlt hans voru vakandi.
. ’jallandi ýlfur barst við og við frá skóg-
gegnum næturkyrrðina — úlfurinn var
vexðum. Og mennirnir hrukku við við hvert
ýlfur.
f'að skein eitthvað hvítt þarna við kjarrið
i . Van það snjór — eða var það aðeins Ijós-
Jarmi ? Þeir ganga hraðar — hlaupa — nei,
etta hvíta er þarna enn þá. Það getur ekki
e^ið snjór — hvað er það þá — skyldi-----?
athleen hafði hnigið niður í skjóli við
0 kra kræklótta þyrnirunna. Hún hafði ekki
komizt langt áleiðis — ekki nærri því eins
langt og hún hafði hugsað sér, þegar hún
flýði með barn sitt undan hörðum og illum
orðum eiginmanns síns. En myrkrið, kuldinn,
snjórinn — einveran og einstæðingsskapur-
inn hér í þessari óendanlegu vetrarnótt hafði
yfirbugað hana. Höfuðskýla hennar festist
á grein — hún hékk þar eins og veifa —•
og hún lét fallast niður í skjóli við runnann
— þrýsti barninu upp að brjósti sér — og
meðan tvö höfug tár runnu hægt niður kinn-
ar Kathleenar, sofnuðu þær, hún og Lucy
litla, — einar í auðninni.
Þær vöknuðu ekki við ýlfrið í úlfunum,
en næturgolan kallaði villidýrin á vettvang,
ýlfrin gullu við um skóginn, og aðrir xxlfar
svöruðu. Þeir nálgast hægt og varlega. Sult-
urinn er mikiil, en óttinn við manninn er
meiri.
Og meðan grænleit, glóandi augu skima
út í myrlrrið, meðan nasirnar þefa titrandi
og varlega upp í vindinn, beygir Tom og
vinur hans sig yfir Kathleen og barn henn-
ar, sem eru sofandi.
John tekur litl ustúlkuna varlega úr örm-
um móðurinnar. Tom lyftir konu sinni npp
— hann kyssir hana — hún brosir í svefni,
þi’ýstir sér óafvitandi upp að honum.
Og vinirnir tveir ganga hægt aftur til kof-
ans. Myrkur lieimskautanæturinnar lokast ixti
fyrir aftan þá. En þeir hafa fundið það, sem
þeir leituðu að úti.
Hann þurfti endilega að stanza
og segja nokkur orð við liana.
Ljósmyndarinn sá þennan hatt
við hestaveðreiðar i Frakklandi
nú nýlega.
5eimiLi
SBLAÐIÐ
189