Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 25

úu svaraði fyrst síðari spurningu hans:
’’ leSai' liann valmar, þá segi ég honum, að
,,Uln ®tli sér að vera daglangt hjá Farquhar-
jölskyldunni; það er hún oft. Og ég get sagt
0lium, að þú hafir verið dauðþreyttur og
sofir. Hann þarf aldrei að sjá bréfið, sem
1111 skrifaði honum; það myndi aðeins særa
ann> ef hann fengi að sjá það. Þú ættir að
Y’ra kominn heim aftur í tæka tíð fyrir mið-
egsverð — þú getur tekið landroverinn og
eiið þangað rakleitt — og ég get á einhvern
þút komið Andrew að heiman, svo að hann
sjái þig ekki aka_ j hla6 Góði Nin> j3Ú verður
a' i'jálpa mér. Ég reiði mig á þig.“
í sannleika sagt, amma,“ andmælti
uiian. „Hvað í ósköpunum á ég að segja
' * ú'athrine ? Skilurðu ekki, að þetta er óvið-
ra anlegt ástand ? Að ég get aldrei skipt mér
neitt af því? Þegar allt kemur til alls ...“
»Kæri Nin,“ sagði gamla frú Guise. „Þú
?Cí/Í'Mr að skipta þér af því, eins og þú orðar
bað
ur því að það er vegna þín sem Cathrine
ei farin að heiman! Þú verður að hitta hana
gera henni ljóst, að þér er það jafnmikil
anæS,ja og öllum öðrum, að hún skuli hafa
j’1 zt Andrew ,- og að þú ásakir hana ekki, held-
,r v|ljir ag hún hverfi heim aftur. Það er
^nmitt vegna þess að hún óttast hvernig þú
takir þessu öllu . ..“
. ^ún hélt áfram að tala, og Ninian hlustaði
h lana með aukinni beiskjutilfinningu. En
au hafði ætíð gert að lokum það, sem amma
plls úafði beðið hann um. Og ef til vill, myndi
wtb '
þre
erine hlusta á orð hans, hugsaði hann
v 1 ^ttur. Ef liún hafði farið frá Guise hans
e8na; eing ()„ amma hans staðhæfði, þá var
j'j skylda hans að gera sitt til þess að koma
^útunum aftur á réttan kjöl, ef ekki vegna
n rews, þá vegna Catherinar sjálfrar.
ha ann stóð á fætur. „Gott og vel,“ sagði
g n stiittlega. „Ég skal fara, amma mín.
,Ár.iJOri samt ekki að lofa því, að ég hafi
með mér.“
0„ 'Íu'í a frú Guise rétti fram grannvaxna
blp n'nú111Tlprýdda höndina eins og til að
ir ^.Sa ^ann- »Blsku Nin, ég vissi að þú mynd-
q 8era betta; ég vissi, að ég gæti treyst þér.
ast au^VltaS muntu liafa lánið með þér. Ef-
nrri. °kkl um það.“ Hún hrukkaði brýnnar
éo .1'^ hún leit upp til hans. „Ekki vænti
^ a þú sért — fyrirgefðu orðalagið, góði
Sí°tinn í Catherine ennþá, ertu það?“
tíEi
Mili
Ninian aftók það, næstum því of sann-
færandi.
„Og ég þykist vita, að það sé heldur eng-
in önnur sérstök, sem þú hefur í huga ?“
hélt gamla konan áfram, en skipti fljótt um
efni þegar hún sá svip hans. „Æ, ég er kjáni
að vera að tala um þetta — hvernig ætti slíkt
að vera! Annars átti ég ekki við þennan
tíma sem þú varst norður í ísnum, heldur
eftir að þú komst heim. Hittirðu enga á með-
an þú varst í London?“
„Nei. Ég . ..“ Hann þagnaði skynidlega
til að stilla skapsmuni sína, sem sífellt voru
að komast í meiri æsing. Iíann gat ekki látið
ömmu sína verða vara við það, að hann
væri gramur. Iíún var áttatíu og sjö ára
og gat áreiðanlega ekki gert sér grein fyrir
því, hversu mjög hún hafði sært hann. Það
liafði hiin reyndar aldrei getað, varð hann
að viðurkenna ... „Ég hitti frænku Joce-
lynar í lestinni,“ viðurkenndi hann. „Hún
heitir Jill Arden. Hún er sú eina, sem ég
hef hitt að máli, og ...“
„Jill Arden?“ Amman varð hugsi. „Ó,
já, Joeelyn hefur talað um hana við mig.
Hún er frá Ástralíu og hefur peninga eins
og sand. Eða það hefur fjölskyldan hennar
að minnsta kosti; hún á mikla landareign í
Suður-Wales. Og þetta er listakona og falleg
á að sjá, segir Jocelvn. Þú ...“ Blá augu
lienar litu á hann og festu hann við sig. „Þú
ættir nú að fara að liugsa um að kvænast,
Nin, úr því þú ert kominn heim aftur.“
„Svo?“ gegndi Ninian. „Ætti ég það?“
Rödd hans var nokkuð hvöss, en það var
ekki að sjá, að gamla konan tæki eftir því.
„Já, það ættirðu,“ sagði hún ákveðin.
„Það er mál til komið, að þú hafir einhverja
kjölfestu. Og ég er hrædd um, að þú verðir
að kvænast til fjár, ef óðalið atama á að
verða áfram í ættinni eftir minn dag.“
Aftur blossaði gremja Ninians upp. Hann
svaraði kaldhæðnislega og reyndi ekki að
leyna því: „Ég þykist vita, að þér finnist
Jill Arden vera heppilegt konuefni handa
mér.“
„Nú, það er engin ástæða til að taka það
óstinnt upp, Nin,“ leiðrétti gamla konan
hann. „Ég hef aldrei hitt stúlkuna, aðeins
heyrt Jocelyn minnast á hana. Hún er frá
góðri fjölskvldu og á peninga. Ef hún er
eins fögur og Jocelvn lýsir henni, þá sé ég
SBLAÐIÐ
201