Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 26

ekki að þú þurfir að móðgast þótt ég segi,
að Mn sé heppilegt konuefni —• ekki svo
að skilja, að ég hafi sagt nokkuð í þá átt
hingað til; það varst þú sem byrjaðir að
tala um hana, ekki ég.“ Svo bætti liún við,
eins og til að slíta talinu: „Það yrði alla-
vega auðveldara fyrir okkur öll, ef þú giftir
þig. Það myndi þá lækna Cathrine af öll-
um þessum skringilegheitum . . . Kannski yrði
auðveldara fyrir þig að fá hana hingað heim
aftur, ef þú gæfir henni í skyn, að þú hefð-
ir áhuga á frænku Jocelynar. Þú . ..“
Ninian beið ekki eftir því að heyra meira.
Hann var þegar búinn að fá meira en nóg.
Hann kvaddi ömmu sína stuttlega og fór
út í húsagarðinn, þar sem hún hafði þegar
látið landroverinn vera tilbúinn handa hon-
um; svo viss hafði hún verið um það, að
hann myndi fara að orðum hennar!
Hann var að sveigja út úr húsagarðinum
þegar hann minntist þess, að í öllu samtalinu
hafði amma hans ekki vikið einu orði að því,
hvernig honum hefði liðið í íshafsævintýr-
inu, sem gert hafði nafn hans víðfrægt á
forsíðum blaða um allan heim. Hann hló lágt
með sjálfum sér. A meðan hann var í aug-
um umheimsins maður, sem fórnaði sér fyrir
velferð mannkynsins, var hann í augum
gömlu frú Guise ekkert annað en bróðir And-
rews, rétt eins og í gamla daga; sem slíkur
varð hann að kvænast og koma sér burt sem
fyrst, svo að hann fengi ekki tækifæri til að
eyðileggja hjónabandshamingju Andrews og
Cetherinar! Og helzt ætti hann að kvænast
fyrstu stúlkunni, sem yrði á vegi hans . . .
Það lék enn dauft bros um varir hans, þeg-
ar hann ltom að þverkeyslunni yfir járn-
brautina hjá Lorne — og kom auga á Jill
Arden með rissblokk undir hendinni skammt
frá innkeyrslunni til Farquhar. Ilann nam
staðar hjá henni og kallaði án frekari um-
hugsunar:
„Halló! Gaman að sjá þig svona fljótt
aftur!“
„0, halló, Ninian!“ Hún leit undrandi við,
og bros hennar var mjög glaðlegt þegar hrin
svaraði. En svo hvarf brosið, og hún lagði
höndina á handlegg hans við opna bílrúð-
una á landrovernum. „Ó, Nin,“ sagði hún
viðkvæm. „Jocelyn sagði mér frá þessu —
varðandi Catherine. Réttara sagt: ég togaði
það iit úr henni. Mér finnst þetta hræðilega
dapurlegt. Ég held ...“ Hún snöggþagn-
aði og roðnaði.
„Nú?“ spurði Ninian. „Hvað heldurðu?“
Hún hikaði og varð vandræðaleg. Ninian
fannst hún fögur á þessari stundu, þar sem
hún stóð, og ljóst hár hennar glóði sem gull;
og hann leit upp í grá og opin augu hennai'-
,,Hvað?“ spurði hann aftur lágt.
Að lokum viðurkenndi hún: „Ég er að
hugsa um, hvort Jocelyn hefur rétt fyrir
sér ...“
„Nú?“ Hann leit út eins og holdtekið
spurningarmerki. „Til dæmis varðandi
hvað ?“
„Hún sagði, að amma þín ætlaði sér að
senda þig til að fá Catherine til að snúa
heim aftur.“
Það komu herkjudrættir um munn Nini-
ans. „Jocelyn hafði rétt fyrir sér í því. Én
er á leiðinni til Laidlaws. Þau eiga heima
í Blair.“
„Þú ætlar þó ekki að segja mér, að Þu
hafir fallist á að gera þetta?“
„Að sjálfsögðu féllst ég á það. Amma ntf11
fer sínar eigin leiðir. Hun er ekki persóna,
sem maður þrætir við, skilurðu.“
„En að velja einmitt þig! Ég á við • • •
ó, það er tillitslaust, hryllilega tillitslaust’
Því að þú ... Nin, þ ú ert ennþá ástfang"
inn af Catherine, er það ekki?“
Ninian hefði neitað því í eyru allra annarra
en þessarar stúlku. Iíeiðarleiki hennar °S
hispursleysi krafðist þess, að hann segði satt-
„Já,“ svaraði hann, ,,ég er hræddur um,
að svo sé.“
Jill virti hann fyrir sér lengi vel. Hliði^
að járnbrautarveginum opnaðist, en Ninia11
lét sig það engu varða.
Allt í einu sagði Jill: „Veiztu, að það rr
ein leið út úr þessu, Nin.“
„Er það? Ég er hræddur um, að ég þetí11
ekki þá leið.“
„En það er leið!“ Iíún brosti. „Þú °£
ég, Nin — við skulum bindast eins kona1
varnar-böndum. Við skulum trúlofa okk111
—■ að sjálfsögðu aðens til bráðabirgða.“
„Hamingjan góða!“ sagði Ninian nffista
orðlaus. En svo breiddist smám saman kros
einnig yfir andlit hans. „Veiztu, ég held þetta
sé ekki svo galið, Jill. Ég held, að þetta se
í rauninni fyrirtaks hugmynd!“
HEIMILISBLAÐlP
202