Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 15

Tími hamingjunnar
Eftir EUBY M. AYRES
Það var fjögurra daga ástarsaga. Ekki svo
^ skilja, að þau hafi hitzt fyrsta daginn og
P°tið af stað fjórða daginn til Gretna Green
iul tess að ganga í hjónaband, eins og heyrist
11111 blóðheitt ungt fólk í rómantískum frá-
Seguin. Þannig fóru þau ekki að.
, ^>an hittust í húsi sameiginlegrar vinkonu
v Ulum bæ við ströndina, og þau voru nær
■PVl látin eiga sig í félagsskap hvort við ann-
a^, 1 fjóra, langa hamingjuríka daga. Hús-
^óðirin, ung, nýgift frú, sem hafði boðið
Peim, virtist líta á, sjálfa sig sem löggiltan
1 •!°nabandsmið 1 ara — og hvarf alveg af sjón-
arsviðinu á mjög blygðunarlausan hátt. Þau
mörgu höfuðverkjaköst, sem hún fékk á þess-
'U fjórum dögum, voru sannarlega til þess
iallin að valda áhyggjum.
Ungi maðurinn og unga stúlkan gengu og
°mðu saman, bæði í sólskini og tunglsljósi,
)ÍUl leituðu að skeljum og steinum milli klett-
anna, þegar lágsjávað var, og þegar hásjáv-
, var) hlustuðu þau á gáruniðinn við fætur
aina, 0g að minnsta kosti öðru þeirra var
etta eins og forsmekkur himinsins.
iún var allrómantísk, ung stfilka og hana
j_a Ul alltaf dreymt um, að karlmaður mundi
U"a inn í tilveru hennar og breyta henni
"ránm og leiðinlegum hversdagsleika í
ljómandi sólskin, en hún hafði þó aldrei hugs-
að sér, að nokkur gæti uppfyllt hana svona
algjörlega, eins og Nigel Atherton gerði, þeg-
ar hann með breiðar herðar sínar lokaði allt
annað úti.
Hún elskaði manninn, og henni fannst, að
hún þyrfti einskis framar að óska sér í þess-
um heimi, ef hann vildi elska hana aftur á
móti.
En það gerði hann því miður ekki. Hann
gekk við hlið hennar þessa fjóra ljómandi
daga án þess að hafa hugmynd um tilfinn-
ingar hennar. Hann var strangur og alvöru-
gefinn og gekk með upplyftu höfði og sterk-
um herðum, sem voru tilbúnar að mæta mót-
spyrnu alls heimsins, en hann sá eklti, að
ástin — hið bezta, sem unnt er að bjóða
manni — gekk við hlið hans.
„Ég fer á morgun,“ sagði hann að kvöldi
þriðja dagsins, er þau voru á gangi eftir
gullnum sandinum um sólarlag og hafgolan
lék sér að ljósu hári ungu stúlkunnar og kom
henni til þess að sveigja grannan líkama
sinn að unga manninum.
„Já,“ sagði hún, „ég veit það.“
Hann leit á hana.
„Haldið þér, að þér munið sakna mín,“
spurði hann.
ég gamlar œskustöðvar á.
■ jrga fossinn ég þig standa sá.
áum steini hafði’ eg litla hiS,
a leVrði’ eg að þú rœddir fossinn við.“
Sv
^fnninn ungi svarið þannig tér:
» 171 si°n var blind. Æ, fyrirgefðu mér.
,n H
e9 get
H ert öðrum gefin, góða mey,
ei lifað. Vertu sœl, ég dey.“
’v ’ L'inur minn, ég vera með þér vi
,{°hV.ora ást ei slitið fái Hel.
þar arur>l f°ssins finna munum gric
■'aniar aldrei skilja þurfum við

fLlSBLAÐIÐ
Þá vafði sveinninn ýturefldum arm
hið unga sprund, og þrýsti sér að barm,
Á rjóðar varir rétti mjúkan koss,
með römmu afli steypti þeim í foss.
Allt er kyrrt, og ekkert lieyrist hljóð,
aðeins fossinn kveður sorgarljóð
yfir þeim, sem unnast hafa heitt,
lijörtum tveim, sem skilið fœr ei neitt.
Ó, heyrið feður, ef þér eigið börn,
mót ást og tryggð ei stoðar nokkur vörn,
því engin bönd, og ekkert það er til
mót afli því, sem sterkara’ er en Hel.
191