Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 21

»Ó, hamingjan góða!“ sagði unga frúin
°o liorfði með aðdáun á hann.
Hún hafði fengið vilja sinn alla vikuna
sem liðin var, og hún hafði í raun og veru
urðað sig á, að hann skyldi fallast á óskir
ctinar, en í dag var myndugleikahreim-
!lr 1 rödd hans, og hún hafði aldrei séð hann
Dafnákveðinn á svip.
»A meðan hún var veik,“ hélt hann áfram,
■'Ueyddist ég til þess að bíða, en nú getur
Pað ekki haldið áfram lengur. Ég veit, hvað
1,U1 hugsar um mig, en ef hún er orðin
jrógu hress til þess að verða flutt af sjúkra-
usinu, er hún líklega einnig nógu hress til
hess að heyra það, sem ég hef að segja.“
»Það er skömm að því, að þér skylduð ekki
ata hana heyra það svolítið fyrr,“ sagði
Unga frúin þurrlega, „hugsa sér alla þá
Sorg, sem þér hefðuð getað hlíft okkur við.“
Atherton svaraði ekki. Hann liallaði sér
a eins aftur á bak í stólnum og starði ör-
^dnaður fram fyrir sig.
, ”®n,“ hélt Irún áfram, „ég sæki þá Daphne
' ukkan þrjú, og við verðum auðvitað í gisti-
1Sln,i í nótt og förum ekki heim fyrr en á
|"0rguii. Þér getið komið klukkan sex, ég
,e. einkadagstofu, og ég skal gera mig
0sýnilega “
"I’akka yður fyrir,“ sagði Atherton, sem
^tekki stillt sig um að brosa.
Hún stóð á fætur og hneppti að sér loð-
kraganum.
,,Og
þér megið trúa því, að ég er fegin að
(,era laus við London,“ sagði hún, „kuldi
b þoka livern einasta dag.“
un ruddi úr sér þessum kveðjuorðum í
^yrnnum:
''Jer eruð ekki nándar nærri nógu góður
anda henni, skuluð þér vita,“ sagði hún.
^ Veit, að ég er það ekki,“ sagði Ather-
ftzt aU^mDnkur. „Og ég hef ekki heldur eign-
2 hana ennþá,“ bætti hann við og and-
VarPaði._____
^arna kvöldið stóðu þau, liann og Daphne,
nr andspænis hvort öðru.
sáu *tfa ^lllin hafði ekki kveikt ljós, og þau
Un ,v°rt annað aðeins í rauðum bjarman-
m frá arninum.
stó,a^ Btóð upp úr djúpum hæginda-
n nimh þegar hann gekk yfir gólfið, en
e].j! lof8u ekki heilsazt, og ef það hefði
Verið vegna föla andlitsins hennar og
lií
biðjandi augnaráðs hans, hefðu það alveg
eins getað verið ókunnugar manneskjur, sem
hittust. En svo rétti Atherton fram liand-
leggina í áttina til liennar yfir herbergið,
sem upplýst var af eldinum.
„Fyrirgefðu mér,“ sagði hann hásum rómi,
„viltu fyrirgefa mér, Daphne?“
Og Daphne, sem hafði ákveðið að vera
kuldaleg, drembilát og fráhrindandi, ef þau
hittust aftur, gleymdi ákvörðun sinni, því
að hún var magnlítil, og hann var nú einu
sinni maðurinn, sem hún elskaði, og þess í
stað hné hún grátandi niður í stólinn.
En þó að það væri ákaflega freistandi
fyrir Atherton að ganga til hennar og taka
hana í faðm sinn, magnlitla og hjálparvana
sem hún var, neyddi hann sjálfan sig til þess
að standa kyrr, þangað til hann hafði sagt
sögu sína til enda.
Iíann sagði frá öllu, meira að segja því,
sem unga frúin hafði sagt um morguninn.
Daphne leit ekki upp, þó að grátur hennar
hefði stöðvazt, á meðan hún hlustaði á hann,
og þegar hann þagnaði, varð löng þögn í
herberginu.
Loksins, eftir eilífðar tíma, heyrði hún
hann hreyfa sig og vissi, að hann stóð við
hlið hennar.
„Ef þú getur fyrirgefið mér,“ sagði hann,
„ef þú getur fyrirgefið mér, talaðu þá við
mig — talaðu við mig, elskan mín.“
Hiin lyfti andliti sínu, sem enn var vott
af tárum, upp til hans.
„Ó,“ sagði him, ,elskar þú mig í raun og
veru? Elskarðu mig í raun og veru?“
Einmitt þegar
svanurinn var á
leiðinni niður
að Genfarvatni
rakst liann á
þetta skilti. Og
eins og sjá má
á myndinni
varð liann mjög
liissa, því að á
því stendur, að
það sé strang-
lega bannað að
baða sig í vatn-
inu.
Hisblaðið
197