Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 19

getiu- veitt einhverjar upplýsingar um, hver
ún er, herra,“ hélt hann hægt áfram. „Mr.
iger Atherton og utanáskriftin hérna. Þess
''egna var ég- sendur hingað til þess að koma
>neð yður með mér til baka, ef þér væruð
Nigel Atherton.“
)jÞað hlj'tur að vera misskilningur,“ sagði
therton í flýti og tók spjaldið upp af horð-
lllu> »það hlýtur að vera einhver annar Ath-
<nfon; Ég —“ Hann þagnaði og rannsak-
a i litla spjaldið nánar.
I*að var snjáð og óhreint, og hornin vorn
eygluð af því að liggja lengi í veski.
, -^therton leit upp og á manninn. „Þetta er
raun og veru eitt af spjöldunum mínum,“
^agði hann, ,,en hver stúlkan getur ver-
10__“
Nann þagnaði snögglega, ýtti stólnum aft-
a bak og spratt á fætur, eins og honum
,efði allt í einu dottið eitthvað í hug. Hann
j.ar spjaldið með titrandi fingrum upp að
Josinu frá leslampanum. Það varð andar-
a s l’Ögn, sem aðeins var rofin af hávað-
anum af götunni fyrir neðan og hrópum frá
8°tudrengjunum, sem hlupu fram og aftur
e hjósker og lýstu fólki gegnum þokuna.
■. 1 n sv° gaf Atherton skyndilega frá sér
fvæntingarstunu, því að aftan á spjaldinu
0( u nokkur orð með rithendi, sem hann
hafói
að
aðeins séð einu sinni áður — það er
„ Sf;gja á pappírsmiðanum, sem hann hafði
að i . fvr(r tveim mánuðum, þegar hann var
^°>ta að utanáskrift Daphne Hilier.
• orðin, sem hann lás nú aftan á sínu
Sj?'n nafnspjaldi, sögðu honum nii hrein-
Un) n.lísfe«a l);ið, sem hann hafði haft grun
j 1 augum hennar sumardaginn, er hann
ac di hana í litla bænum við ströndina.
^disveinninn frá sjúkrahúsinu sagði
að”i^^r f'nnst) að við ættum heldur að reyna
er
Sein
1 VU/itunX m-iuui 1 ' J
’°nia okkur af stað, vegna þess, að konan
'nikið slösuð, ef þér eruð þá sá maður,
á að taka með mér.
ert°n svaraði ekki, en svipti upp hurð-
á 0"+°^ Var hominn niður tröppurnar og út
nri Ul'a ' Þ°hnna og kuldann, áður en mað-
gotv'1 'Ulfð' Iengið tíma til þess að upp-
* ^ að hann var einn í herberginu.
hiis erfon hafði aldrei fyrr komið í sjúkra-
þeo,^r°g hjarta lians herptist saman af ótta,
e r hann gekk á eftir hjúkrunarkonunni
niður eftir gangaflækju til deildarinuar, þar
sem Daphne lá.
Augu lians grátbændu um svar við spurn-
ingunni, sem hann þorði ekki að bera fram
með vörum sínum, og- hjúkrunarkonan sagði
vingjarnlega:
„0, ég held, að þetta sé ekki mjög slæmt,
en hún var meðvitundarlaus, þangað til fyr-
ir fáeinum mínútum. Ég held, að hún geti
nú áreiðanlega þekkt yður.“
Atherton hefði gjarnan viljað vita, hvern
hjúkrunarkonan áleit hann vera, en hún opn-
aði d.vrnar, áður en hann gat sagt nokkuð,
og liann gekk á eftir henni.
Hann sá eins og í draumi langt herbergi
með mörgum rúmum og margar hvítklædd-
ar hjúkrunarkonur, sem voru að koma og
fara, en hann sá eklti neitt ákveðið fyrr en
hann stóð við gaflinn á rúmi, sem var að
hálfu leyti hulið af lilíf, og í rúminu lá
Daphne.
Iijúkrunarkonan vildi vekja hana, en Ath-
erton stöðvaði hana. „Nei, snertið hana ekki,“
sagði hann, „hún þekkir mig ef til vill alls
ekki — það er svo langt síðan við hittumst
— lofið mér sjálfum að tala við hana.“
Hjúkrunarkonan leit svolítið undrandi á
liann, en hún var vön við, að ýmislegt und-
arlegt gerðist, og hún hafði ef til vill líka
lesið orðin á litla spjaldnu, svo að liún gekk
rólega á brot, og Atherton stóð einn eftir
og horfði á hreyfingarlausa stúlkuna og var
í allt of mikilli geðshræringu til þess að vita,
livað hanu átti að gera.
Hann langaði mest til þess að taka liana
í faðm sinn, en hann þorði það ekki, því
að þótt hún hefði einhvern tíma kært, sig
um hann, var hann ekki nægilega hégóm-
legur til þess að. halda, að hún gerði það
ennþá ... eftir það sem gerzt hafði.
En á þessari stundu var hann eini vinur
hennar, og þó að aðrir væru til, sem kærðu
sig um hana og mundu sakna liennar, vissi
liann ekki, hvar hann ætti að finna þá. Svo
virtist, sem forlögin liefðu að lokum gefið
honum liana aftur, og sú hugsun gerði hann
rólegan.
Hann beygði sig niður og lvfti blíðlega
upp annarri litlu hendinni með sinni.
„Daphne,“ hvíslaði hann. Ilann hafði aldrei
fyrri kallað liana með fornafni, en nú kom
það alveg af sjálfu sér.
SBLAÐIÐ
195