Heimilisblaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 30

viðbót. Þess vegna vorum við í þetta góð-
um holdum, þegar við loksins fundumst. Við
höfðum lifað í vellystingum mánuðum sam-
an.“ Hann brosti og rétti til hennar liönd-
ina til þess að hjálpa henni á fætur. „Eg
er semsagt engin hetja, hvað sem dagblöðin
segja ... Tilbúin? Ég held það sé bezt, að
við höldum áfram.“
Jill kinkaði kolli. Svo settust þau aftur
inn í bílinn og héldu frá Loruevatni. Hún
mælti:
„Þú ert einstakur maður, Nin. Veiztu eitt,
— ég held að þú þjáist af stórkostlegri minni-
máttarkennd.“
„Því í ósköppunum heldurðu það ? Vegna
þess að ég spinn ekki upp langa og ósanna
sögu um það, hvað ég hafi staðið mig hetju-
lega í leiðangrinum? Ég skaut þó bjarndýr,
ef það hjálpar eitthvað upp á sakirnar?“
Hún hristi hrokkinkollinn óþolinmóð. „Þú
veizt, að ég á ekki við neitt slíkt. Að minnsta
æosti ekki það eitt,. Aftur á móti ... ég á
við það,hvernig þú lætur aðra notfæra þig,
hvernig þú breiðir alltaf yfir Andrew —
og lætur alltaf undan ömmu þinni. Þú lætur
jafnvel undan mér.“
„Geri ég það?“ Hann varð að viðurkenna,
að þetta var satt. Uppástungan um trúlof-
unina hafði verið samkvæmt hennar hug-
mynd, og hann hafði óðara gengizt inn á
hana, enda þótt honum væri Ijóst, að sér
hefði aldrei komið annað eins til hugar sjálf-
um. Og fyrir skammri stundu, þegar hann
hafði haft mikla löngun til að kyssa hana,
en hún sagt nei, þá hafði hann ekki andmælt;
hann hafði aðeins viðurkennt neitunina. Rétt
eins og hann hafði gengizt inn á þau fyrir-
mæli ömmunnar að fara til Blair og sækja
Cathrine, jafnvel þótt það væri það síðasta
sem hann langaði til að gera af fúsum vilja.
„Fótaþurrka,“ sagði hann og brosti dauf-
lega. „Annarra þjónn, — það er það sem
þú álítur, að ég sé, lia?“
„Nei!“ Þessi neitun hennar var svo áköf,
að hann starði undrandi á Jill. „Nei, það
held ég alls ekki, Nin. Þú ert mjög ágætur
maður, ef þú aðeins gætir komið auga á það
sjálfur og treyst á sjálfan þig — og hætt
að láta fjölskylduna ráða yfir þér. Ég fyrir-
lít fólk, sem ekki þekkir takmörk sín, og hef
alltaf gert. En þú — þú lætur hlédrægnina
ganga allt of langt!“
Ninian sat þögull og hugleiddi þetta. Að
lokum spurði hann: „Hefurðu liugsað þér
að blása í glæður eigingirni minnar, Jill?‘
„Mig langar til að telja í þig kjark,“ svar-
aði hún, „því að einhver verður að verðfl
til þess.“
„Ég þakka,“ svaraði hann stuttlega. „ES
skal reyna að vera samvinnuþýður.“
Þau óku áfram og ræddu um allt og ekki
neitt um stund, en síðan urðu þau þögul,
eins og samkvæmt þegjandi ásetningi. Þa®
var Jill, sem rauf þögnina rétt í því sei»
þau komu til Pitlochry, með því að segja
fyrirvaralaust: „Hvað hefurðu hugsað þér
að segja við Cathrine, Nin?“
„Ef ég ætti að fara að ráðum þínum, þa
ætti ég víst að segja henni, að ég elskaði
hana — og strjúka síðan á brott með hana
eins og frummaður á hellistímanum!“ gegndi
Ninian hálf-kuldalega. „En svo ég segi eius
og satt er, þá hef ég ekki hugmynd um, hvað
ég á að segja .. . nema hvað ég mun faríl
fram á, að hún verði mér samferða til GU'
ise.“
„Viltu það?“ spurði Jill ákveðin. „Vihu
raunverulega, að hún komi til Guise-óðals.
— heim til Andrews?"
Þjáningarsvipur brauzt fram í andlit Nbý
ians, sem hann réði ekki við. Hann svaraðt
daufur í bragði, en þó sannfærandi: „Já.
vil, að hún liverfi heim aftur. Guiseheimil'é
er ekki slíkt sem það á að vera, án hennar-
Það mun aldrei verða það. Hvað það snfiU'
ir, hvort ég vilji að hún komi aftur hei,n
til Andrews, þá skiptir það víst engu niál'
— eða hvað ? Hún hefur gifztz Andrew, sV°
það er skylda hennar að snúa til hans aP'
ur, og það er skylda mín að reyna að f!l
hana til þess. Hvorugt okkar hefur um nedf
að velja.“ Það var eins og hann hefði gleyrM
Jill og hugsaði upphátt, þegar liann bsetti
við: „En hvað um ]iað, ef Andrew sær!l'
hana aftur, þá verður það líka í síðastA
sinn sem hann gerir slíkt. Ég skal sjá 11111
]>að, jafnvel ])ótt ég verði að láta hend'n
skipta máli. Ég skal .. Hann þagn^1
skyndilega, og Jill sagði:
,.Ég hugsa, að ég hafi dæmt þig ranglega’
Nin.“ Svo sagði hún eklti meir unz þau kom11
til Blair.
Klukkan var rúmlega hálf-tvö, þegar Nm1'
H E I M IL I S B L A £>1P
206