Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 6

borgaði fyrir skeytið og fór leiðar sinnar, ekki
allskostar ánægður með þessi kærulausu við-
brögð stúlkunnar, en ákveðinn- í því að koma
aftur á morgun og hafast þá þannig að, að
hún hlyti að sýna einhver viðbrögð.
Daginn eftir skrifaði hann skevti nr. 2, gaf
upp sama heimilisfang og afhenti stúlkunni, en
skevti þetta hljóðaði þannig: Allt í Jagi. Er að
verða hrifiim af litlu, sætu símastelpunni. La
Plantief. Þetta gat hún þó ekki misskilið —
eða látið vera að skilja á einhvern hátt. En,
honum til sárrar grernju fór allt á sömu leið
og fyrri daginn. Þetta hafði engin áhrif á hana,
augnaráð hennar var jafn fjarrænt. Hún sá hann
vfirleitt alls ekki.
Æ, hugsaði hann allt í einu, það skyldi þó
ekki stafa af því, að hún liafi mig að atlilægi
— ég ætti nú ekki annáð eftir! Ég verð að
vera enn snjaliari á morgun. Þetta er alls ekki
ósnjöll lmgmynd. . . !
Þetta hafði þó fengið lionum citthvað til að
lmgsa um, og honum var hætt að leiðast smá-
bærinn eins og áður. Á liverjum degi sendi liann
þessum upphugsaða vini sínum skevti. Hvert
skeytin lentu, hugsaði hann ekki liið minnsta
út í. Kannski var til einhver maður með þessu
nafni. í hverju skevti hrósaði liann stúlkukind-
inni á símanum í æ fegurri orðum, en árangur-
inn var alltaf sá sami — enginn.
Var Irún einskonar trébrúða, sálarlaus? Mað-
ur skyldi nrestum ætla það. En eftir því sem
lengra leið, var áhugi hans orðinn að gremju,
svo að dag einn skrifaði liann eftirfarandi
skeyti: Ég er næstum farinn að halda, að síma-
stúlkan hérna sé Jíflaus hrúða, sem ekki eigi
það skilið að karlmaður evði á hana dýrmæt-
ustu tilfinningum sínum. Stífni sinni, kæruleysi
og skilningsskortur getur vel verið einskonar
skeí, sem hylur tilfinningadoða og annað ekki.
Hann gekk að afgreiðsluborðinu og lienti
blaðinu á borðið fvrir framan hana. Hún tók
við því, taldi orðin og nefndi borgunarupp-
hæðina með sama kærulevsinu, hlutleysinu, og
jafnan fyrr. En nú lyfti liún liöfðinu í fyrsta
skiptið og virti brosandi h’rir sér ertnisgogginn
atarna.
130
„Jæja, lierra Plantier, eftir þetta hefur maður
víst ekki lengur ánægjuna af að sjá vður . . .?“
„Líklega ekki, nei,“ gegndi hann, en rödd
hans var eilítið skjálfandi.
„Ég ætla þá að aflrenda yður til baka skeyt-
in yðar. Þau eru hér öll, því við höfum ekki
getað sent þau. Viðtakandinn h’rirfinnst ekki“.
Hún rétti honum blaðabunkann og bætti við:
„Annars vil ég segja: Þakka yður fyrir.“ Gráblá
augu hennar litu á lrann, í senn spotzk og al-
varleg.
„Fvrir hvað eruð þér að þakka mér?“ spurði
liann.
„Æ, fyrir það að þér liafíð veitt mér þá
vitneskju, að ég eigi, rétt eins og aðrar kynsyst-
ur mínar, skilið að vera elskuð.“
Hann starði á hana mállaus og komst að
þeirri niðurstöðu — að hún leit alls ekki út
cins og áður. Hún var orðin gjörbrevtt. Hár
hennar, sem áður hafði verið slétt, var nú
orðið liðað og lagðist fallega að vöngum henn-
ar. Kjóllinn hennar var samkvæmt nýjustu
tizku, og hún hafði borið á sig örlítinn lit. Hún
var beinlínis — falleg. Skvndilega sló því nið-
ur í kollinn á honurn, að þarna væri einmitt
hamingjan, sem hann hefði verið að leita að
— og nú væri ekki um annað að gera en að
grípa hana.
„Að vera elskuð . . . Ungfrú . . .“ stamaði
hann. Allt fyrra öryggi hans var rokið út 1
veður og vind.
Hún rak upp hlátur: „Ó, misskiljið nrig
ekki . . . Ég er alls ekki að hugsa um vður. Eg
veit, að þér liafið aðeins viljað mér vel. Nei.
ég er að hugsa um ást alvarlega þenkjandi
manns. . . .“
Allt í einu fann La Plantier fyrir samvizku'
biti, og hann greip fram í fyrir henni: „Fyrin
gefið mér græsku mína, ungfrú; ég viðurkennn
en því miður of seint — að ég hefði ekki átt
að vera að þessu. En ég býðst til að . . .“
„Æ“, tók hún fljótt frarn í, „verið ekki 3'
hyggjufullur mín vegna, herra Plantier". Svipur
liennar var ekki laus við sigurhrós: „Ég er búu1
að finna manninn. Þegar símastjórinn las skeyt'
in yðar, varð hann mjög reiður. Fvrst í stað
HEIMILISBLAÐlP