Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 24

koma með gagnsvar, en hann hélt óhikað
áfram:
— Eftir fáeina daga . . . ekki of marga, því
að þá færðu of mikinn tíma til að grufla . . .
segjum: ekki á rnorgun, heldur hinn, þá lok-
arðu íbúðinni þinni og læsir tékkhaftið niðri
í skrifborðsskúffu. í vasanum hefurðu ekki aðra
peninga en þá sem þú átt eftir, þegar þú hefur
keypt þér nauðsynlegasta fatnað.
— En hamingjan góða, tíu pund nægja ekki
einu sinni fyrir sómasamlegum buxum! hróp-
aði ég.
Hann gekk frá mér og settist aftur við skrif-
borðið.
— Það væri skynsamlegra að kaupa skyrtu,
tvenna sokka og ódýr föt fyrir sjö—átta pund
en að eyða þeinr öllurn í einar brækur, sagði
hann þurrlega. Þá yrði þér bara kalt, kæri vinur,
og svo mvndi það ekki líta senr bezt út í aug-
um fólks að ganga í buxunum einum og engu
öðru.
Ég stóð á fætur og tók franr ávísanaheftið.
Ég ætlaði mér að hætta með öllu viðskiptum
við H.G. Hann var ekki annað en skefjalaus
svikari.
— Ég vil gjarnan greiða það sem ég skulda,
sagði ég ákveðinn, en hann veifaði hendinni
í mótmælaskyni.
— Ég vil ekki, að þú borgir í dag, svaraði
hann brosandi. Ég treysti Pendleton höfuðs-
rnanni á H.M.S. Sapper. Þú getur gert upp við
mig eftir árið, þegar herra Pendleton kemur
og heimsækir mig.
Hann hringdi á aðstoðarstúlku, og lrún kom
inn.
— Éáið mér vinnubókina fyrir næsta ár, sagði
hann. Hún setti upp undrunarsvip, sem kannski
var ekki skrýtið.
— Næsta ár? endurtók hún.
— Eruð þér farin að heyra illa? sagði hann
ergilegur. Ég sagði „næsta ár“. Þessi herra þarf
að mæta hjá mér þennan dag að ári liðnu.
— En herra . . ., hóf hún máls og leit á mig
útundan sér. Síðan hvarf hún burt úr herberg-
inu og kom aftur eftir fimm mínútur með
kladda í annarri hendi og vitjunarkort í hinni.
Hún rnissti pennann sinn um leið og hún gekk
inn úr dyrunum, og ég spratt á fætur og rétti
henni hann brosandi. Hún fletti upp á degi
og stund og endurtók það upphátt, en H.G.
sat þolinmóður með hendur í skauti.
— Skrifið vitjunarkort handa herra Dick
Pendlestone, sagið hann skýrt og greinilega, en
hún leit undrandi á hann aftur.
— Pendlestone? endurtók lrún. Ekki Pendle-
ton?
— Pendlestone, endurtók hann og lagði
áherzlun á síðasta hluta orðsins".
Hún rétti hönum kortið, og hann rétti mér
það þegar hún var farin. Ég stóð á fætur og
hneigði mig lítillega.
— Sælir, herra minn, sagði ég snöggt.
Hann stóð á fætur og leit hvasst á mig.
— Kannski ættirðu að hringja til ungfrú Carr
og halla þér að fyrri kostinum þrátt fyrir allt?
sagði hann kæruleysislega, rétt eins og honuin
væri sama þótt ég færi norður og niður.
Ég leit á hann með fyrirlitningu og hraðaði
mér til dyra, áu þess að taka við kortinu sem
lá á borðinu.
Hann greip það, virti það fyrir sér dapur á
svip, leit síðan á mig.
— Það er orðið of langt urn liðið, síðan
stríðið var, mælti hann lágt. Ég er smeykur
um það. Höfuðsmaðurinn á Sapper rnyndi hafa
tekið við þessu, en iðjuhöldurinn er of vanur
því að sitja við kjötkalana.
Ég gekk inn aftur, greip kortið, stakk því í
brjóstvasann og hvarf út úr stofunni eins og
særður krakki.
Ég fór heim í íbúð mína og reyndi að konv
ast í jafnvægi. Ég gekk upp stigann, í stað
þess að taka lvftuna; drakk sfðan nrargar fingur-
bjargir af viskíi hverja á fætur annarri. Síðan
settist ég á legubekkinn og fór að hlæja.
Þetta var bráðfyndin hugmynd. Ég gat notað
allan morgundaginn til að semja áætlanir. Ég
varð að ná í einkaritarann minn og korna ölln
í kring varðandi bankana, sömuleiðis að fa
íbúðinni lokað á viðurkvænrilegan hátt. Að
sjálfsögðu mvndi ég ekki sleppa íbúðinni. Þar
myndi ég alltaf geta fengið inni, ef fyki í öll
148
HEIMILISBLAÐIP