Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 11

astæðum áttu í útistöðum Mexíkó-megin. Já,
Auíta vissi ofur vel um það sem átti sér stað
nieðfram landamærunum, og hún gat vel þag-
• það var hæfileiki, sem hún hafði þó
erft frá Móður Luciu.
Stundum bar þó að garði virðulegustu menn.
Til dæmis bandarísku landamæraverðina, mr.
^annigan og Sansome og unga liðsforingjann
Brace og liðsmenn þeirra; menn þögula, sem
Beinir í haki riðu stoltir um héruð. Stundum
lö?ðu þeir aðeins einstaka spurningu fyrir Móð-
Ur Luciu og héldu svo áfram yfirreiðinni; stund-
uni höfðu þeir viku viðdvöl, en enginn spurði
1XI hvers vegna þeir sætu um kyrrt; allir báru
vuðingu fyrir þeim. Svo gat kannski eitthvert
kvöldið kveðið við byssuskot, og frá flötu hús-
þakinu gat Aníta séð hermennina ríða á brott
^eð handtekna nautaþjófa á milli sín. Móðir
Lucia iðaði í skinninu eftir því að vara Jijófana
við, en það var henni ógerningur, þegar gæzlu-
i'ðið hafði setzt að hennar eigin búgarði.
Lrá því að Aníta sá Brace liðsforingja í fyrsta
Slnn, bjó mynd hans í hug hennar og hjarta.
Hún gat ekki gleymt alvarlegum og dimmblá-
Um augum hans. í þeim logaði ólgandi funi,
en andlitsdrættir hans voru fyrirmannlegir og
festulcgir; hann var einnig hærri vexti en aðrir
lnenn í hópnum. Hinsvegar var hann sá eini
þeirra, sem ekki virtist veita henni minnstu
athyg]i_
^agt var, að Johnny Brace liðsforingi kærði
Slg ^ollóttan um konur; en heima á skrifborði
ans stóðu margar myndir af sömu fallegu,
)°shærðu, ungu stúlkunni. Hún hét Moira, og
] augnm hans var hún sú eina. Þegar hann barð-
|st til að vinna sér frama og álit, þá var það
nl þess að vinna ástir hennar. Fram til þess
lrna hafði hann aðeins lifað til að uppfylla
^dur sínar.
Svo var það á hlýju septemberkvöldi, að
n]ta var uppi á þaki og beindi sjónum til
n°rðurs> þvj ag ]u'in ]iafði heyrt, að von væri
race liðsforingja.
Hún drap tímann með því að kasta hnífum.
, 1 ni hennar í þeirri íþrótt var orðin næsta
neg- Hún bar hnífa sína að jafnaði undir
belti sér og hafði þá ætíð svo skínandi fagra,
að hún gat speglað sig í Jieim.
Ef einhver gestanna á garði móður hennar
kom auga á sérlega þroskaða fíkju, sem hékk
alltof hátt uppi í gamla fíkjutrénu við múrinn,
þá brosti Aníta, og á næstu andrá var hnífur
hennar þotinn upp í tréð og búinn að kubba
sundur seigann fíkjustikilinn.
Nú stóð hún sem sagt þarna á þakinu og
æfði sig í að kasta hnífunum í gamlar dyr,
þannig að þeir mynduðu ákveðið munstur. En
iðulega leit hún um öxl og skyggndist út yfir
eyðimörkina. Að lokum virtist rykský þyrlast
upp langt úti á vegslóðanum, og skömmu síðar
birtist lítill hópur ríðandi manna. Hjarta henn-
ar tók að slá örar. Enn stóð hún kyrr og virti
riddarana fyrir sér þar sem þeir nálguðust; síð-
an hljóp hún niður í litlu fagurlega biinu
stofuna sína og hafði kjólaskipti. Um liáls-
inn setti hún langa keðju af dökkrauðum perl-
um.
Nú heyrði hún hestana þeysa í hlað. Hóp-
urinn var kominn, og nokkrum mínútum síðar
gekk hún inn í stóru og glæsilegu gestastofuna.
Hún var forkunnarfögur á að sjá, stúlkan, og
allir litu á hana með aðdáun. Og þó var þarna
einn maður í hópnum, sem ekki veitti henni
athygli, en Aníta nam staðar einmitt við borð-
ið þar sem hann sat.
„Gott kvöld, Senjor!“ sagði hún og brosti
sínu fegursta brosi.
„Gott kvöld, Aníta“, svaraði Brace liðsfor-
ingi milli tveggja giilsopa, „hvemig líður þér?“
„Þakka þér fyrir, alveg ágætlega", sagði hún
og hélt áfram, brosandi til hinna mannanna í
hópnum til þess að leyna vonbrigðum sínum,
— því það hafði ekki vottað fyrir brosi í augum
Johnnys.
„Verðið þér um kyrrt í nokkra daga, senjor?“
spurði Donna Lucia.
„Aðeins um nætursakir“, svaraði Brace. „Við
leggjum af stað árla í fyrramálið. En ef þér
hafið ekkert á móti því, Móðir Lucia, þá vil
ég helzt fá að sofa uppi á þakinu í nótt“.
Móðir Luciu var ekkert um það gefið, að
hann svæfi á þakinu. Þaðan var ágæt útsýn
ilisblaðið
r35