Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 10

Hnífar Anitu
Smásaga eftir Vingie E. Roe.
Á breiðu svæði beggja vegna við landamæri
Bandaríkjanna og Mexíkó var á allra vitorði,
að hægt var að kaupa hvað sem var á Rancho
Gordo, aðeins ef borgunin var fvrir hendi, hvort
heldur hún var í mexikönskum eða bandarísk-
um dollurum. Það var aðeins eitt, sem ekki \’ar
falt fyrir fé: blíða hinnar fögru dóttur Móður
Luciu.
Það var nánast óskiljanlegt, að Aníta skyldi
vera dóttir Móður Luciu. Líkindin milli hinn-
ar slægu, dökkhærðu, feitlögnu konu með þétt-
an hármakkann festan að spönskum sið með
skjaldbökukambi, og fegurðar hinnar ungu og
grönnu stúlku var erfitt að koma auga á.
Móðir Lucia var einkar iðin við að græða fé.
Hún var ráðgjafi ungra rnanna, sem iðulega
kornu sér í klípu með framferði sínu, og hún
gat verið gestrisin — og uppáþrengjandi prang-
ari jöfnum höndum. Hún átti víðari lendur
meðfram Rio Grande fljóti heldur en riddari
gat riðið kringum á þrem dögum. Hún átti
hið stóra nautabú, Ranclro Gordon, þar sem
voru stórar byggingar og alltaf einhverjir gest-
ir, og hvarvetna var krökkt af þjónustufólki,
börnum, hænsnum, hundum og hestum. Og
að auki átti hún yfir að ráða skarpasta, fljót-
virkasta og ráðsnjallastá heilanum meðfram
öllum landamærunum.
Aníta var yndisleg, blíð og værukær. Yndi
hennar var að liggja í sólbaði á flötu þakinu
með hendur fyrir aftan höfuð, þangað til fíla-
beinslitaðar kinnar hennar voru orðnar rjóðar;
og þá lukti hún dökkum og skærum augurn sín-
um bak við löng og þétt bráhárin og lét sig
dreyma.
Rómantíska gerð sína sótti hún til föður-
ins, hins myndarlega Bandaríkjamanns, sem
Donna Lucia hafði elskað af öllum blóðhita
kynþáttar síns. Hann hafði aldrei tekið sér ann-
að fyrir hendur en ferðast um með málaratrön-
ur og litakassa, ellegar látið granna fingur sína
leika um hljómborð gamla flygilsins.
Hamingja Donnu Luciu hafði varað stutt.
Maðurinn hennar.með ljósa hárið, bláu augun
og fallega föla andlitið hafði elskað hana þegar
hún var sjálf ung og fögur — liann hafði töfrað
hana og gefið henni dóttur í aðra hönd; svo
dó hann. Og Móðir Lueia hafði lokað hjarta
sínu og einbeitt öllum hæfileikum sínum að
því að græða fé.
Á meðan Aníta var smábarn hafði móðirin
vakað y.fir henni og gaumæft hana í von unr
að finna einhver svipbrigði, litarhátt í andliti.
hár á höfði eða eitthvað það í fari barnsins,
sem rninnt gæti hana á föður þess — en það
var bara alls ekkert. Aníta líktist móður sinni
hið ytra og föðurnum hið innra. Og þegar
blá augu barnungans urðu með tímanum svört
og ljósa hárið sömuleiðis, þá lokaði móðirin
hjarta sínu einnig fyrir'sínu eigin barni.
En karlmenn lokuðu ekki hjörtum sínum.
Þeir streymdu til Rancho Gordo og gerðu hos-
ur sínar grænar; en enginn hafði lánið með
sér. Aníta kærði sig aðeins um peninga, því
að þeir gátu veitt henni þau fallegu og litríku
klæði, sem var yndi hennar að skrevta sig með-
Og Lucia neitaði henni aldrei um neitt; ekki
þó sökum þess að hún elskaði hana, heldur
vegna þess að hún var dóttir föður síns.
Hún var nú orðin nítján ára og þekkti aðeins
heiminn af því fólki, sem bar að búgarði móð-
ur hennar, sem var í senn sveitabýli og gisti-
staður; en þessi heimur var svo sem nógu róni'
antískur og dularfullur. Þeir voru rnargir riddd-
ararnir, sem komu utan af eyðimörkinni og
skildu eftir gull sitt í vörzlu móður hennar; bú-
garðurinn var Bandaríkja-meginn landamæn
anna, en hún var vinur þeirra sem af ýmsum
x34
HEIMILISBLAÐIÐ