Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 28

framkvæmir alltaf það, sem þú hefur ásett þér.
Ég fullvissa þig um, að þú finnur hana fyrr en
síðar.
Ég gekk heim aftur gegnum næstum mann-
auðar göturnar og var kominn heim um mið-
nætti. Það var undarlegt að hugsa til þess, að
þetta var síðasta nótt Richards Pejidletons
fyrst um sinn. Ég tók lyftuna og gekk inn í
forstofuna, þaðan inn í svefnherberið, fór úr
fötunum og fckk mér steypibað. Síðan fór ég
í náttföt, þar utan yfir í innislopp og setti upp
inniskó; gekk svo inn í svefnherbergið til að
'koma ýmsum smáhlutum fyrir í skúffum og
skápum. Loks dró ég af mér úrið og innsiglis-
hringinn og lagði þetta í skrifborðsskúffuna.
Mér var ljóst, að mér rnyndi finnast ég vera
hálf-nakinn án úrsins. Það hafði stjórnað lífi
mínu ár.um saman. Kannski mvndi ég finna
fyrir einskonar frelsi án þess, en samt fann
ég fyrir undarlegri tilfinningu í úlnhðnum, og
ég ákvað að kaupa mér nýtt úr strax er ég
liefði efni á því. Þá fór ég að hugleiða hvað
ódýrt úr myndi kosta. Ég ætlaði mér að skoða
meira í búðarglugga, þegar mér gæfist tími til.
Sömuleiðis dundaði ég við þá tilhugsun, hvað
ég myndi verða stoltiLr þegar ég hefði unnið
mér inn fyrri skyrtu, senr ekki þyrfti að strauja.
Hjálpsama stiílkan í stórverzluninni hafði tjáð
mér, að þannig skyrtu væri nauðsynlegt að eiga
nú til dags. Maður sem ætti slíka skyrtu, hafði
hrm sagt, þyrfti alls ekki að eiga aðra. Hann
kenmr heim úr vinnu og skolar ú'r henni í
vaskinum. Svo hengir hann hana á herðatré,
sem fylgir ókeypis í umbúðunum, og morgun-
inn eftir er hún tilbúin að fara í hana. Ég
strauk ulll efnið í fagurlitu silkináttfötunum
mínúfn og hugleiddu, hvort einnig þau þyldu
þannig Lneðferð, en ég efaðist um það. Ég
hafði aklrei hugleitt smáatriðin varðandi
þvotta og slikt. Ég var vanur því að leggja frá
mér óhreinan fatnað, og síðan kom þjónustu-
fólk og sótti það, og annað þjónustufóík kom
og skilaði honum hreinum og lagði hann á
sinn stað í skápa og skúffur. Ég skrifaði bara
undir ávísun, sem ritarinn kom með mánaðar-
lega, ásamt örum útgjöldum sem þurfti að
greiða. Ég skreiddist í rúmið og slökkti ljósið.
Ég braut heilann um komandi dag, og ekki
lixað sízt velti ég því fyrir mér, hvar ég myndi
sofa næstu nótt. Þegar ég vaknaði stóð ungfrú
Apperley við nnnstokkinn með appelsínusaf-
ann minn á silfurbakka.
— Er þetta ekki dásamlegur dag? sagði hún.
Það er gaman að vera til á slíkum degi!
Síðan fór ég inn á bað og burstaði tennur —
í fyrsta sinn sem Dick Pendleston.e. Loks lét
ég dyrnar falla í lás á eftir mér og -stóð einn
á breiðum ganginuLiL fyrir utan. Nú var skrefið
stigið. Ég hljóp niður tröppurnar, og hjartað
í'mér sló ákaft; ég hafði á tilfinningunni, að
ég væri að lenda út í mikið ævintýri. Tveim
mínútum síðar skálmaði ég yfir Piccadilly og
fannst ég vera frjáls eins og fuglinn fljúgandi.
Ég fór í neðanjarðarlestinni til Liverpool
Street stöðvarinnar og náði rétt í lestina til
Cambridge.
Ég hugleiddi allt það sem ég hafði planlagt,
en var kominn á ákvörðunarstað, áður en ég
hafði tekið nokkra lokaákvörðun. Allt í einu
stóð ég á brautarpallinum í Cambridge og
hugleiddi, hvað ég skvldi nú taka mér fvrir
hendur.
Ég afhenti farmiðann við útganginn, stóð
síðan og starði út á stöðvargötuna, sem ekki
gat kallazt uppörvandi á nokkurn hátt. Ég varð
að fá mér eitthvað að gera, og það sem allra
ifyrst.
— Getið þér vísað mér veginn til vinnu-
miðlunarskrifstofunnar? spurði ég einn stöðv-
arstarfsmanninn, og lrann sagði mér að fara
fvrst til vinstri, síðan til hægri þar til ég kæniist
á Brooklyn Avenue.
— Það er ekki langt héðan, sagði hann. Að-
eins tíu mínútna labb.
Ég komst á Brooklyn Avenue og velti þvi
fyrir mér, hvaða vinna mér byðist þegar til
kæmi. Ell ég hafði alls okki gert ráð fyrir þeim
LLLÓttökuiLL sclll ég fékk ihjá því opinbera. Hvarl
voru skilríkin lllíil? Hvers vegna var ég korn-
inn alla leið frá London? Var ekki miklu
auðveldara að fá eitthvað að gera þar? Var
152
HEIMILISBLAÐIP