Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 32

— Nei, alls ekki, svaraði ég. Ég tíni ávexti
hér fyrir utan Harton. Ég verð að vinna fyrir
mér, skiljið þér.
— Langar yður að fá tesopa? spurði hún, og
ég var ekki lengi að þiggja gott boð.
Ég sat þama í litlu eldhúsi og virti hana
fyrir mér þegar hún hellti teinu í ketilinn. Hún
horfði dapurlega á þau fáu lauf, sem eftir voru
í stauknum, en varð vandræðaleg þegar hún
sá að ég tók eftir því.
— Þetta er allt í lagi, sagði hún brosandi.
Það er ekki svo langt til föstudagsins, en þá
fæ ég ellistyrkinn rninn. Ég skanrmast mín
fyrir, hvað ég eyði miklu í te-ið.
Það hafði mikil áhrif á mig að verða var
við sanna lífsbaráttu svona umbúðalaust. Var
það hugsanlegt, að vesalings görnul kona yrði
að neita sér um að drekka te eins og hana lysti,
vegna þess að ellistyrkurinn hennar hrökk ekki
til? Var slíkt lmgsanlegt nú á dögurn?
Herbergið var hreint og snvrtilegt, en ekkert
óhóf í neinu. Ég sá rnynd af manninum lienn-
ar uppi á vegg. Hann var í offíserabúningi frá
fyrri heimsstyrjöldinni og sat á hestbaki. Yfir-
skegg hans stóð oddmjótt út til hliðanna, og
öll myndin var orðin gulHeit í jöðrunum.
— Það er svo notalegt að hafa einhvern til
að tala við, sagði hún með þægilegri og lágri
röddu. Það er ekki svo oft sem ég hef það
lengur. Ég sakna görnlu daganna, þegar húsið
var alltaf fullt og börnin voru heima.
Hún sagði mér, að Gerald hefði farið til
Indlands og Grace væri dáin, en dóttir hennar
skrifaði henni endrum og eins frá Uganda.
Ég hlustaði aðeins með öðru eyra, og að
lokurn liafði ég mig afsakaðan og stóð á fæt-
ur til að fara. Hún lagði höndina á handlegg-
inn á mér.
— Ég hef virt yður fyrir mér, ungi maður,
sagði hún. Ég held, að við eigum kannski eitt-
livað sameiginlegt. . . . Kannski bæði átt ein-
hvem tíma betri daga. . . . En þér eruð svo
ungur, að þér getið varla liafa reynt mikið mót-
læti í lífinu. Slíkt kemur ekki fyrr en með
aldrinum. Maðurinn minn kallaði það alltaf
,„endalokin dapurlegu“. Ég vona það verði
ekki of dapurleg endalok fyrir mig, var hann
vanur að segja við okkur öll. En við skulum
ekki hugsa urn það. Ég er viss urn, að fram-
tíð yðar verður björt. Aðeins ef þér eruð þolin-
móður mun gæfan birtast yður einn góðan
veðurdag. Þér eruð ,svo geðfelldur ungur mað-
ur, að ég er alveg viss um, að þér eigið það
skilið.
Ég spurði hana spurningar varðandi mynd
senr stóð í silfurramma á arinhillunni, og með-
an hún sneri sér að myndinni tók ég pund-
seðil upp úr vasa mínum og lagði hann undir
sykurkarið á borðinu. Ég brosti með sjálfum
mér alla leiðina heinr til Harton. Taskan mín
var full af landafræðiritum, og ég var harð-
ánægður með að hafa reynzt velgjörðamaður.
— Það var gott að vita til þess, að ég átti að
minnsta kosti einn vin í Cambridge, sem
mvndi bjóða mig velkominn.
Ég var kominn heim í sænska húsið klukkan
tæplega sex og þvoði mér um hendurnar með
eldhússápunni við vaskinn. Stundvíslega
klukkan sex var ég setztur við borðið ásamt
Bert East, senr hafði kornið heim tíu mínút-
um fyrr og var kynntur hátíðlega fyrir mér.
Hann var búinn að virða mig fyrir sér í firnm
mínútur og virtist sæmilega ánægður með nið-
urstöðuna, þangað til konr að því að ég sagðist
hafa verið í sjóliðinu og m.a. á Sapper. Þá ger-
brevttist svipur hans.
— Varstu um borð þar, þegar körlunum vaf
bjargað af olíuskipinu? spurði hann hvellt. Það
var þó þokkaverk! Þekktirðu skipstjórann? Ég
kvaðst hafa verið um borð þessa nótt, og að
ég kannaðist við Dicky skipstjóra; hann hefði
ekki verið sem verstur.
— Þeir voru víst hreyknir af skipinu sínu,
eða hvað?
Dulce kom inn rétt í þessu, þá var klukkan
nýbúin að slá sex, og þar stóð stúlkan se'11
steini lostin þegar hún kom auga á mig. Ég reis
ósjálfrátt úr sæti mínu.
— Hamingjan góða! hálfhrópaði hún. Hver
í ósköpunum er þetta?
Móðir hennar var einmitt að skammta sýr'
ópsbúðinginn, og munnur hennar var herptiú
156
HEIMILISBLAÐlP