Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 26

til að endast manni ævilangt. Þeir kostuðu 39
skildinga. Síðan keypti ég rakvél, greiðu, fáein
rakblöð og tannbursta; og mér til undrunar
komst ég að raun um, að ég átti enn eftir þrjú
pund og fáeina smáskildinga.
Ég fór heim með þetta sem ég hafði keypt,
og þá var klukkan að verða tólf. Ég hringdi
niður í veitingastofuna og fékk sendan upp
ríkulegan hádegisverð. Ég er búinn að gleyma
hvað það var, en hann var nægilegur til að
metta svanga munna. Ábætir og kaffi bundu
endahnútinn á þá máltíð. Eftir á settist ég
með lappirnar uppi á skrifborðinu og árðstaf-
aði öllu varðandi milljónaeigur mínar.
Fyrst liringdi ég til ritara míns, Jolin Cut-
laok, og átti við hann langt samtal og sagði
honum undan og ofan af um fyrirætlanir mín-
ar, jafnframt því sem ég veitti honum leyfi
til að hefjast handa um viðskipti fyrir mig,
eftir því sem hann hefði vit og krafta til. Ég
kvaðst rnundi liafa samband við hann annað
slagið og láta hann vita, hvar ég væri niður
korninn hverju sinni, en ef hann finndi mig
ekki, þá skvldi hann auglýsa undir dálksheit-
inu „Einkamál" í The Times, svo ég gæti haft
samband við liann. Ef eitthvað bráðnauðsyn-
legt kæmi uppá, þá yrðum við að notast við
útvarpsorðsendingu.
Ég hringdi til þess sem sá um bankamál mín,
einnig til eiganda íbúðarinnar, og síðan hringdi
ég í Arohie Craddook. Ég sagði, að hann skyldi
fara eftir John Cutlack í einu og öllu, en
veitti honum annars mjög frjálsar hendur. Ég
hafði alltaf getað treyst honum. Ég lét hann
vita i smáatriðum margt það, sem gera þyrfti
næsta árið, en síðan ræddum við öllu persónu-
legri hluti.
— Þú varst heppinn að flægjast ekki með
okkur niður á Trafalgar-torg, kæri vinur. Þetta
var ekki sérlega gaman, og vatnið var fremur
kalt. Ég lenti sjálfur í bleytunni, og þá kom
lögregluþjónn, sem blés í flautu, svo við grip-
um til fótanna hver sem betur mátti inn í
Strand. Sem betur fer var þar engin sála á ferli.
Við hljótum að hafa litið heldur illa út,
eins og hálfgert nektarfólk. Auðvitað neydd-
'5°
umst við til að hlaupa frá bílunum okkar, það
var ekki um annað ræða. Lögreglan var á hæl-
unum á okkur í bifreið, en að lokum var okkur
bjargað í Fleet Street af blaðamanni, sem var
vinur Jane. Hann ók okkur síðan heim í bíln-
um sínum, en ekki var hægt að segja, að hann
hefði heppnina með sér. Já, þetta var taum-
laus nótt, það má nú segja. Ég komst ekki
í rúmið fyrr en klukkan sjö, og nú finn ég að
ég er að fá rokna-kvef eftir allt saman.
Mér varð hugsað til þess, hvað faðir rninn
hefði sagt, ef hann hefði verið á lífi, varðandi
það traust sem ég sýndi þcssuni manni. Lög-
fræðingurinn minn, hann Simon, var allt önn-
ur manngerð. Föður mínum hefði geðjazt vel
að Simoni. Sameiginlegir vinir okkar sögðu, að
liann væri jafn leiðinlegur og ég sjálfur, en ég
vissi, hvar ég hafði hann. Hann hafði staðið
við hlið mér í brúnni á Sapper, þegar olíu-
skipið stóð í Ijósum logum á stjórnborða, en
sótsvartir skipbrotsmennirnir klifruðu upp
reipstigana og slöngvuðu sér inn á þilfarið.
Þegar ég liafði lokið viðskiptasamtölunum,
greip ég fram Englandskortið og virti það lengi
fyrir mér. Ég varð að finna einhvern stað, sem
ekki væri alltof langt burtu; þess vegna tak-
markaði ég mig við hundrað og fimmtíu kíló-
rnetra radíus. Ég átti enga peninga aflögu fyrir
járnbrautamriða. Kannski hefði ég kjark til að
nota þumalputtann þegar morgundagurinn
iynni upp, en sjálfur hafði ég ekið framhjá
svo mörgum slíkum náungum, þegar ég sat
undir stýri í mínum eigin bíl, að mér fannst
varla réttlátt af mér að ætlast til þess að geta
komizt leiðar minnar með því móti. Ég hafði
ekki miklar áhyggjur af ferðatöskunum, en
lúns vegar sá ég mér ekki fært að leysa spurn'
inguna um hreinlætisaðgerðir að svo komnU
máli. Vonandi fengi ég bráðurn eitthvað að
gera, og þá gæti ég borgað fyrir að fá þvegna
af mér leppana, þegar nauðsyn bæri til.
Að lokum einbeitti ég mér að Cambridge
eða Oxford. Ég kastaði upp krónu, og það varö
Oxford sem upp kom, en engu að síður ákvað
ég að það skyldi verða Cambridge. Ég vissi,
að það var „svæði í uppbvggingu“ eins og
HEIMILISBLAÐIÐ