Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 37

°§ skyrtan klesstist við sterklegt bakið, en
það var það eina sem bar merki þess að erfiðið
hefði hin minnstu áhrif á hann. Hann var
með vasaklút bundinn um ennið.
~~ Þess þarfnast maður við svona vinnu, fé-
'agi, sagði hann. Svitaól! Ég svitna svona vegna
Þe?>s hvað ég er feitur. Læknirinn fyrirskipar
mcr að leggja af, annars drepi þetta mig einn
goðan veðurdag. Hann hefur víst rétt fvrir 'sér.
’að er nrikið að þurfa að draslast með þetta.
eba að vera einn í húsi en hafa slæman djöful
að draga, stundi hann. Komdu og h.jálpaðu
nicr nieð þessar sátur.
Hann sýndi mér aðferðina til að ná hinum
rettu tökum. Þeirri fyrstu lyfti hann upp á
bakið
a mér, og ég reikaði út úr hlöðunni
ems og ölvaður björn. Þegar ég kom fyrir horn-
‘ð, þangað sem svínin voru, heilsuðu þau mér
nieð því að rymja hátt. Ég var næstum fallinn
Urn koll, þegar ég reyndi að leggja frá mér
sátuna á réttan stað. Graves gamli kom á eftir
mér léttstígur eins og köttur og lagði sína
sátu ofan á þá, sem ég hafði komið með, jafn
léttilega sem hann veifaði fjórðapartinum af
eigin þunga.
— Skrifstofuvinna, sagði hann, hún er sjálf-
sagt það sem bezt á við þig. Þú ert svo sem
nógu viljugur, það vantar ekki. Þú ert snöggur
strákur. Ég hefði viljað eiga son eins og þig. . .
til að taka við þessu öllu, þegar ég fell frá.
Ég reikaði heim til Mömmu East skömmu
fyrir klukkan sex . . . . niðurbrotinn maður.
Ég hefði með glöðu geði viljað gefa hundrað
punda seðil fyrir gott bað og fjórar fingur-
bjargir af hressandi viskí, en ég varð að láta
mér nægja kattarþvott við kokkhúsborðið á
meðan frú East tók til matinn við hliðina á
mér og húsbóndinn og dóttirin dáðust að rauð-
um skrokknum á mér þaðan sem þau sátu við
matborðið. Framh.
Til sólarinnar
Hóglega, hæglega Vekur þú von
í hafsæng þýða. . \ og vekur þú bæn,
sólin sæla! er þú í ljóma
sig þú til viðar. líður af himni,
Nú er um heiðar aftur í ljóma
himinbrautir upp að renna —
för þín farin Þökk er og lofgerð
vfir frjóa jörð. á þ i n n i 1 e i ð .
Blessuð, margblessuð, Hnig þú nú hóglega
ó, blíða sól! í hafskautið mjúka,
blessaður margfalt röðull rósfagur
þinn beztur skapari! og rís að morgni,
fyrir gott alt frelsi, frjófgari,
sem gert þú hefir fagur guðsdagur!
uppgöngu frá blessaður, blessandi,
að enda dags. blíður röðull þýður.
(I. H.).
161
heim
ilisblaðið