Heimilisblaðið - 01.09.1974, Blaðsíða 13

Hann tók hönd hennar blíðlega í sína, djúpt
snortinn.
»Það snertir mig að heyra þetta, Aníta“,
sagði hann. „En hvernig gat mig grunað, að
hlfinningar þínar væru á þennan veg? Ég skal
§era hvað ég get til að koma ekki svona oft til
Rancho Gordo“.
Það fór urn Anítu, og hún greip hendi í
Þjartastað.
»Því þá það?“ spurði hún óttaslegin. „Er
eg ekki falleg? Er ég ekki þess virði að vera
elskuð? — Ég er þó hálf-bandarísk, senjor
Johnny!“
»Það er alls ekki þess vegna, Aníta“’, svaraði
Þann ör\'æntingarfullur, því að þetta var eins
°g að stinga hennar eigin hnífurn í hennat
ei§ið brjóst. „En . . . taktu eftir . . . það ei
Ung stúlka heima í héraði rnínu, sem ég von-
asf til að kvænast, þegar ég hef unnið méi
Veg og virðingu . . . skilurðu?“
Aníta sat grafkyrr og horfði út vfir eyði-
niörkina. Það var eins og ungur líkami henn-
ar beyktist allur undan þungu svipuhöggi. Sorg
hennar og örvænting var svo átakanleg, að hann
lagði hönd sína blítt vfir grannar og veik-
Vggðar herðar hennar.
»Svona nú, Aníta“, sagði hann. „Ég er ekki
slíkrar ástar virði.“
Aníta strauk laust um enni sér. „Þetta er . . .
er allt í lagi, senjor“.
Skönimu síðar spurði hún: „En hvernig lítur
llUn út þessi stúlka? Þessi hamingjusama
stúlka, senr þú elskar. Hún hlýtur að hafa
Sol'na í hármu og himininn í augunum eins
°» þú sjálfur....“
' ’-Jú, vissulega er hún falleg. Ljóst hár, blá
a,1gu. Ilún lieitir Moira“
»Já, ég skil“, sagði Aníta og stóð á fætur.
’’ 'g býð þá góða nótt. og sofðu vel . . . Jo-
hnny.“
»Góða nótt, Aníta — — — og f\rrirgefðu
mér“. '
"Hef ég eitthvað að fyrirgefa . . . nei!“
.lllln ieið burtu eins og skuggi og hvarf
11 Ur í dimrdt og stórt húsið. —
Johnny Brace kom ekki dúr á auga þessa
heimil
ISBLAÐIÐ
nótt. Játning Anítu hafði haft geysisterk áhrif
á hann. Honum skildist, að hún var ung kona,
með tilfinningaríka og blíða sál, en ekki eins
og hann hafði haldið — daðursgjörn stelpa.
Hann starði upp til stjarnanna og óskaði þess,
að skyldustörf hans þyrftu ekki að beina för
lians oftar að garði móður hennar. — En fyrst
um sinn myndi þó skyldan bjóða honum að
korna hingað. Mexíkanskur óaldarflokkur hafði
stöðvað járnbrautarlegt, rænt og ruplað far-
þegana, fimrn ríka bandaríkjamenn, þrjá karl-
menn og tvær konur. Þau höfðu verið hrakin
inn fyrir mexkönsku landamærin, en Johnny
Brace beið þess, að ræningjarnir myndu birt-
ast á þessum slóðum með fanga sína.
Undir dögun var hann kominn niður og
vakti menn sína. Donna Lucia hafði séð fyrir
því, að sjóðandi kaffi stóð á könnunni, ásarnt
góðum morgunverði handa þeirn öllum. Þegar
þeir lögðu af stað, óskaði hún þeirn góðrar
ferðar með fornri kveðju þjóðarinnar: „A Dios
. . . . í Guðs friði!“
Þótt það hefði kostað hann lífið, gat Johnny
Brace ekki stillt sig um að skotra augununr
upp á þakið, um leið og hann reið gegnurn
hliðið, og hann sá ekki betur en brygði fvrir
grannvaxinni veru í einurn járnrimlaglugganna
þar efra.
Þar stóð líka Aníta og horði á eftir honum.
Undir stórum augum hennar voru dökk;r baug-
ar, og andlit hennar sem vant var að vera
frísklegt, var nú náfölt og þrevtulegt.
Síðla kvölds konr gæzluhópurinn aftur. Hann
kom ríðandi eins og skuggar þar sem hestarnir
höfðu flókaþófa um fæturna. Johnny Brace
snreygði sér af baki þreyttum hesti sínurn og
horfði beint í augu Donnu Luciu. „Frú mín“,
mælti hann í furðu kuklalegum tón. ,,í nótt
tek ég stjórn yfir búgarðinum og öllum, sem
hér eru, og allir skulu hlýða fyrirmælum mín-
um, án spurninga eða tafar“.
„Því þá? Hvað hefi ég gert?“ spurði hún og
var enn ekki búin að jafna sig eftir afturkomu
gæzlusveitarinnar.
„Ekkert, en ég hef mínar ástæður. Látið sér-
hvern á búgarðinum vita, að gengið skal til
*37