Í uppnámi - 24.12.1901, Blaðsíða 11

79
vekja meun á meginlandi Evrópu, einkum á Þýzkalandi, og þar rigndi
nú niður ritum um iðkun skáktaflsins; hið stærsta og merkasta af
þeim er liin nafnfræga “Handbucli des Schachspiels” (1843).
Grundvöllin til hennar hafði berlínski skákkönnuðurinn Paul Ruuolph
von Bilguee (1815—1840) lagt, en honum entist ekki aldur til að
lita hana, og er hún því samin nálega að öllu leyti af einum hinum
hezta og snjallasta skákrithöfundi, sem heimurinn liefur átt, Tassilo
von Heydebrand und deb, Lasa (1818—1900), sem vanalega er nefndur
einungis Tassilo von der Lasa. Bók þessi ber vott uin mikinn
lærdóm, skarpskyggni og elju, og hefur hún átt feiknamikinn þátt í
því að efla og glæða skákrannsóknir og djúpsettari iðkun skáktafls,
enda verið gefin út mörgum sinnum. I lok hins fyrsta aldarfjórðungs
og í byrjun liins annars rísa upp á Frakklandi tveir ágætir taflmenn,
Le Breton Deschapelles (1780—1847) og Louis Charles Mahé de la
Bourdonnais (1797 —1840). Hinn síðarnefndi stofnaði og liélt úti hinu
fyrsta skáktímariti “Le Palaméde” (1836 — 39,1842—47); reyndi Walker
(1838) að gjöra hið sama áEnglandi; varð sú tilraun hans skammgóð,
en betri þrifum náði litlu síðar “The Chess Player’s Chronicle”
(1841—1862) og eigi leið á löngu áður komið var á fót hinu full-
komnasta og langlífasta tímariti í þessa átt, sem sé “Deutsche Schacli-
zeitung” (1846), er ennþá kemur út. Af öðrum skáktímaritum, er út
hafa komið mætti nefna “Chess Monthly” (New York 1857 —1861);
annar af ritstjórum þess var P. Morphy, sem liefur skrifað þar í
margar af sínum frábæru athugasemdum við töfl; “The Chess Player’s
Magazine” (London 1863—1877); “Westminster Papers” (London
1868 —1881) mjög gott; “Sissa” (Wijk á Hollandi 1847—1875); “Chess
Monthly” hið enska (London 1881—1896); “Nordisk Sknktidende”
(Kjöbenhavn 1873—1881). Af tímaritum, sem nú koma út, eru elzt
og þekktust auk “Deutsche Schachzeitung,” er vér höfum nefnt, “La
Stratégie” (hyrjaði í París 1867) og “Nuova Rivista degli Scacchi”
(Livorno frá 1875); ennfremur má telja: “Deutsches Wochenschach”
(Berlin frá 1885), “Tidskrift for Skak” (Kjöbenhavn frá 1895), “Tijd-
schrift van den Nederlandschen Schackbond” (Amsterdam frá 1893) og
eru þá ótalin mörg, sem koma út í Bandaríkjunum, Ítalíu, Þýzkalandi,
Rússlandi, Austurríki, Sviss og hinum spænskumælandi löndum.
Nálega jafnaldrar liinna frönsku taflmanna, er vér nefndum nú
síðast, voru liinir ensku skákskörungar John Cociirane (1798—1878),
Alexander MacDonnell (1798—1835) og Hovvard Staunton (1810
■—1874), sem gaf út “Tlie Chess Player’s Clironicle.” Eptir 1830
kemur upp hópur sjö taflmanna í Berlín, er kallaðir vöru “Sjöstirnið”
(Pleiades), og voru meðal þeirra v. d. Lasa, Bernhard Horwitz
(1808—1885) og Ludwig Bledow (1795—1846); þessum mönnum var