Jólabókin - 24.12.1914, Síða 26

26
að tala um þetta við hana. Þar voru þá
staddar nokkrar aðrar mæður, og okkur
kom öllum saman um þetta. Við tókum
því hver um sig börn okkar og hröðuðum
okkur sem mest við máttum upp á brunn-
torgið, svo að við fengjum lagt börnin í
faðm frelsarans, til þess að hann bæði fyrir
þeim. En það var nú ekki eins auðsótt
og við hugðum. Því að lærisveinar hans,
þeir Pétur og Jakob og fleiri, vörnuðu okk-
ur aðgöngu og hugðu að reka okkur burtu.
Þeim heflr vist þótt tími Meistarans vera
dýrmætari en svo, að hann færi að sinna
um smákrakka, sem þeim sjálfum mun
hafa þótt fremur lílils um vert. En eg sagði
við samferða-konurnar, að við skyldum
hara herða okkur áfram, ekkert skifta okk-
ur af hvað þeir segðu, þeir mundu ekkert
eiga með að banna okkur aðgöngu; að
minsta kosti skyldum við bera upp erindi
okkar við Meistarann sjálfan, og segði hann
nei, þá næði það ekki lengra. Og í sama
bili kom eg auga á hann.
— Já, svo sannarlega sat hann þarna við
brunninn og studdi öðrum olnboganum á
pallbrúnina. Gegnum hlynviðarlaufið féllu
smá-sólargeislar á ásjónu hans og á yeíjar-
höttinn, sem hann hafði á höfðinu. Mér
fanst eg aldrei hafa séð hann jafn ljúfan