Jólabókin - 24.12.1914, Page 30

30
Guði fullþakkað. — En eftir sat dóttirin,
sem notið hafði allrar þessarar ástar, eins
og það væri sjálfsagður hlutur; henni hafði
jafnvel stundum fundist móðurástin særa
sig, af því að af henni leiddi sjálfs-ásökun.
Allan þennan dag hafði hún gengið þarna
um og verið að kveðja heimilið sitt, án þess
þó að segja eitt einasta orð. Hún var sem
sé búin að ráða það við sig til fulls, að
hverfa út í heiminn með fallega og ríka
elskhuganum sínum.
Hún sat nú þarna á steinþrepinu; það
var óðum farið að rökkva og henni fanst
myrkrið læsa sig inst inn i sál hennar.
Hún forðaðist að hugsa um nokkuð ákveð-
ið, því að hún fann að hún gat ekki við
neina hugsun ráðið — en tið og brennheit
tár runnu niður um kinnar hennai'. Hún
grét af því, að aðrir voru svo góðir, en hún
sjálf svo slæm, og af því að yfirgefa heim-
ilið sitt, sem hún þó ef til vill gæti ekki
yfirgefið er til kæmi, og ennfremur af því,
að hennni fanst sem Guði mundi ekki
þykja vænt um hana — og þó gæti það
nú vel verið, að hann elskaði hana. Af
öllu þessu grét hún — og gat þó ekki gert
sér grein fyrir þvi, hvers vegna hún var að
gráta. ■*
Þei-þci! Nú heyrði hún greinilega til