Jólabókin - 24.12.1914, Síða 32

32
hérna, hin sama Míra, sem nú er hér stödd,
eg hefi hlotið blessun frelsara mins. í slíkri
blessun er fólgið eittlivað verulegt og dá-
samlegt, sem ekki er gott að missa. Enn-
þá tilheyri eg honum.
Hún sneri við og gekk liægt og hljóðlega
frá dyrunum, fram hjá stóru hvítu agave-
jurtinni og eplatrénu, sem var jafn-gamalt
henni, og þegar hún var komin góðan
spöl áleiðis, tók hún til að hlaupa af öllum
mætti, eins og líf hennar lægi við. Hana
langaði heim, til að hjúfra sig að foreldrum
sínum og láta þeim í ljósi hve vænt henni
þætti um þau. Það var eins og hún hefði
verið fjarri þeim um langan tíma og væri
nú að koma heim aftur.
Hún nam staðar rétt fyrir framan húsið.
Nú sitja þau víst inni og eru að ráðgast
um, hvað þau eigi við mig að gera. í*au
hafa vist vitað eitthvað um prinsinn, og nú
verða þau glöð er þau vita, að það er búið
að vera með hann.
Gamla þrjózkan tók að gera vart við sig
á ný: Þau hafa verið andvíg gæfu minni,
sagði hún við sjálfa sig. Enn bíður gæfan
mín þarna úti fyrir hliðinu og enn get eg
náð henni, ef eg sný við og flýti mér eins
og eg get ---------
En aftur kom hugsunin sama og áður: