Jólabókin - 24.12.1914, Page 34

34
koma svona aftur, rétt eins og maður sé
að biðja fyrirgefningar.
En þá lcom innri röddin enn í þriðja
sinn og sagði: Þú hin sama Mira, sem
þannig hugsar, þú hefir einu sinni orðið
aðnjótandi blessunar Guðs eingetna sonai'.
Hann tekur eklci aftur blessun sína og hann
sleppir þér ekki.
Hún gekk til pabba síns og vafði liand-
leggjunum um háls hans.
— Hver er þar? spuiði hann.
— Litla stúlkan j^kkai', sem þið lxafið
ekki séð um langan tíma, svaraði Míra.
Hún ætlaði að segja eilthvað meira, en
gat það ekki, því að þá setli að henni
ákafan grát.
— Nú-nú, hvað er að, bai'nið mitt? spurði
faðir hennar og klappaði henni blíðlega á
herðarnar. Yesalings Míra!
— Hún er þreytt og þarf að fara að hátta
og hvíla sig, mælti mamma hennar. Og við
erum það öll. A moi'gun getum við talað
saman nánai'a, eða einhverntíma seinna.
Farðu nú í friði og njóttu Guðs blessunar.
Morguninn eftir var Míra snemma á fót-
um og hjálpaði móður sinni við morgun-
verkin. Móðii'in lét sér það ekki koma á
óvart, en spurði einskis; hún sá það strax,
að eitthvað gott liafði komið fyrir barnið