Jólabókin - 24.12.1914, Síða 41

41
myndina af honum með blómunum þínum, segðu
honum að ég sé svo hryggur — því ég haíi oröiö
fyrir mikilli sorg«. Lisel lofaði því og það komu
ósjálfrátt tár fram í augu hennar.
Litlu scinna sat Lisel í smalakofanum og drakk
mjólk og borðaði brauð. Hún bauð Alois að borða
með sér, en hann þáði það ekki. Þeir sem hafa
orðið fyrir mikilli sorg eiga víst bágt með að
borða«, hugsaði Lisel með sjálfri sér. Síðan fylgd-
ist hún með Marteini heim á leið. Hann var i
fyrstu hálf styggur við hana, og sagði að það væri
skárri vitleysan, að senda hðrn svona langt upp
á fjallið. En þegar hann heyrði hvers vegna hún
hefði farið með Alois, signdi hann sig og mælti
ekki orð frá munni, það sem eftir var leiðarinnar.
feim miðaði vel áfram, þvi nú var alt undan
fæti. Lisel sá að hún varð að flýta sér ef hún
ætti að geta skreytt kristsmyndina, áður en hún
færi í kirkju kl. 10.
Pegar hún gekk fram hjá húsinu hans Jósefs
Semmlers, sem var fallegasta húsið í þorpina, nam
hún staðar eitt augnablik, til þess að laga blómin
i körfunni, þá heyrði hún að barið var á gluggarúöu,
hún leit upp, og sá konuna lians Jósefs standa
inni í stofunni og benda sér að koma inn. Lisel
mætti konunni í dyrunum. »Eru það Alparósir
sem þú heflr i körfunni þinni,?« spurði hún, »Ja
— mer sýndist þetta. Hana írenu mína langar
svo til þess að sjá þær, viltu ekki koma inn til
hennar. Hún kemur aldrei framar út, auminginna.
Lisel fylgdi konunni inn til sjúklingsins. Það var
elzta dóttir hans Jósefs Semmíers; liún hafði einu
sinni verið svo kát og fjörug, en nú var hún orðin
bæði mögur og föl og svo undarlega alvarleg. »Lof-
aðu mér að sjá blómin þín«, sagði hún, og röddin
var bæði veik og hás. »Nei, eru þau útsprungin
svona snemma! Alparósir — »Priineller« — »Edel-
\veiss«! Hvar liefir þú fengið þessi blóm?« »A Mar-
lingerfjallinu., Eg fór þangað með lionum Alois
geitasmala. Eg hefi tínt þau öll sjálf nema Edel-
weissinn. Hann er frá Alois«.
írena hélt blómunum fast upp að andlitinu, og
það brá roða á það sem allra snöggvast, — það