Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1919, Síða 19

ekki, en hinu tnium vér, að það sé rétt, sem Páll postuli
sagði, að: »enginn af oss lifir sjálfum sér og enginn deyr
sjálfum sér, þvi að hvort sem vér lifum, lifum vér drotni,
eða vér deyjum, deyjum vér drotni; hvort sem vér þess
vegna lifum eða deyjum, þá erum vér drottins.«
Með þessari sannfæringu getur dauðinn aldrei orðið oss
verulegt hrygðarefni. Vér söknum að visu vinarins og sam-
verkamannsins, en vér beygjum oss fúslega undir vilja þess,
sem vér vitum að sér betur en vér, bæði i þessu og öðrum
efnum. Vafalaust hefur vinur vor skift um til batnaðar, og
vér viljum ekki hryggja hann, þar sem hann er nú, með því
að harma burtför hans. Þess vegna höfum vér líka skreytt
hús vort eins og til hátiðahalds, en ekki til sorgarathafnar.
Ef til vill hefur koma dauðans ekki verið honum gleðileg
tilhugsun í fyrslu. Ef til vill lýsir hann sjálfur rétt tilfinn-
ingum sínum í því efni, þar sem hann segir:
Svo margt átti’ eg ógert, en — komið kvöld!
Nú kveið ég til þings að fara. —
Sjálfsagt hefur honum fundist hann eiga margt ógert, en
ekki efast ég um, að dauðinn hafi breyzt í augum hans, eins
og hann sjálfur segir seinna i sama kvæðinu, þar sem hinn
ókunni sendiboði er i augum hans orðinn að dýrðlegri,
himneskri veru:
Hann lagði höndina’ á liöfuð mér,
og huga minn gagntók blíða, —
svo regindjúp rósemd og blíða:
Mér var sem hann lyfti, lyfti mér
i ljósheima bjarta og víða.
Vér viljum því ekki syrgja, en að eins þakka það starf,
sem unnið var i kærleika á meðal vor. Vér vonum, að hann
haldi áfram að fylgjasl með oss i starfi voru, að meiru eða
3
17