Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1919, Qupperneq 25

Lífsöldur þessar koma ekki í röð, hver á eftir annari,
heldur ílæða þær samtímis um þessa tilverudeild vora.
Andinn lífgar stöðugt hið ófrjóva efni. Afleiðingin verður
sú, að frumagnir og frumefni taka sifeldum breytingum og
þroskast smátt og smátt eins og efnafræðingar vorra tíma
hafa nú komist að raun um. Guð, hin eilífa uppsprelta lifs-
ins, starfar án afláts.
Og sonareðlið, kristseðlið fer úr einu ríki náttúrunnar í
annað. Það íklæðist svo smátt og smátt fullkomnari og fegri
lífsgerfum. l3að stigur fyrsf ofan í efnið, en leitar svo til
meiri og meiri þroska, unz það hefur lagt alt undir sig.
Og faðir andanna skapar mennina eftir sinni guðdómlegu
mynd. Iiann veitir þeim sjálfsmeðvitund, þann sálarhæfi-
leika, er gerir þeim fært að þekkja sjálfa sig og tengja hina
minni og mannlegu vitund við hina meiri og guðdómlegu
vitund. Og seinast rekur að þvi, að mennirnir komast að
raun um, að þeir eiga sjálfir þátt í hinu guðdómlega eðli.
Less vegna eiga allir menn einn og sama uppruna, eru
allir eitt bræðrafélag. Og þess vegna ber oss að skoða alla
sem bræður, hvort sem þeir standa á háu eða lágu þroska-
sligi, hvort sem þeir eru voldugir eða vesalir, vitrir eða
fávisir.
Og það eru til, eins og gefur að skilja, barnssálir, það
er að segja óþroskaðir menn; þá köllum vér villimenn.
Slíkar sálir hafa náð hinu mannlega þroskastigi fyrir tiltölu-
lega skömmum tima. Þær eiga eftir að læra flest það, sem
mannlífið fær kent þeim. Sálir villimanna hafa farið fáa —
af hinum mörgu áföngum á hinni löngu leið, er liggur um
föðurhúsin.
Því maðurinn, sem hinn guðdómlegi andi býr i, tekur
smám saman framförum og glæðir hjá sér þá hæfileika,
23