Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1919, Page 57

er varpar fegurð yfir lífið. Og þetta ber oss að gera, ekki að
eins til þess að gera beinar brautir hans út á við, heldur
jafnframt til þess, að gera oss sjálfa hæfa til þess að þekkja
hann, er hann kemur. Vér verðum að keppa að því, að
láta hugann dvelja sem mest við komu hans, er vér vinn-
um dagleg störf vor, og búast við þvi, að hann geti komið
þegar áður en þessi kynslóð líður undir lok.
Ég vil leyfa mér að lesa yður fáein orð úr fyrirlestri Mrs.
Annie Besants, orð, sem ég vil biðja yður að ihuga sem
bezt. Hún segir:
»Og ef vér skyldum geia orðið svo mörg, að oss tœkist að
hafa veruleg áhrif á almenningsálitið, pá þyrfti liann ekki að
sœla liatri og árásum, er liann slœði milt á meðal vor. Og
þá mundi hann ekki dvelja með oss að eins þriggja ára
skeið, því að kœrleikur vor mundi ekki sleppa honum, því að
kœrleikur vor mannanna fœr bundið, jafnvel sjálfan kœrleiks-
meistarann. Pá munum vér, sem liöfum kostað kapps um að
líkjast honum og þráð að komast í liina lieilögu návist hans,
sjá hann, konung sannleikans, með vorum eigin augum,
þekkja liann, frœðarann œðsta, er hann, áður langt um líður,
kemur aftur og gengur um kring og kennir liér á jörðu.«
Hann spurði, er hann var hér siðast, hvort hann mundi
íinna trú á jörðinni, er hann kæmi aftur. En hann fékk þá
ekkert svar við þeirri spúrningu. Og henni hefur ekki verið
svarað siðar á öldum. Og vér getum ekki heldur svarað
henni enn þá. Já, skyldi hann finna trú i heiminum, er
hann kemur? Vér vitum það ekki. En hitt vitum vér, hvort
vér álítum, að hann muni finna trú hjá sjálfum oss, er
hann kemur, áður langt um líður. Vér ættum því að reyna
að gleyma sjálfum oss í þjónustu sambræðra vorra, reyna
af öllum mætti að lifa þannig, að vér getum fagnað honum,
55