Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Blaðsíða 75

ÍÐUNN
Kéli.
153
Eg var því fyllilega samdóma í huganum. Eg þekti
krumlurnar á Kéla. Eg reyndi að hugsa mér, hvílíkt
bylmingshögg mannauminginn^fengi. Eg var ekki alveg
óhræddur um, að Kéli mundi drepa hann. Mér fór ekki
að lítast á trúlofanirnar, ef þær þyrftu að hafa þessi
svaðilverk í för með sér.
En ekkert slíkt kom fyrir. Stína og förunautur hennar
stóðu þarna um stund. Síðast virtust þau verða ásátt
um ágreiningsefnið. Hann kvaddi hana með handabandi
og hélt suður með búlkanum, fram hjá okkur. Helvíti
er að mega ekki þreifa á piltinum! sagði Kéli um leið.
En hann stilti sig. Stína snéri við sömu leið og hún
hafði komið.
Við héldum á eftir henni alla leið heim að húsi. Kéli
sagði, að það »væri sjálfsagt að sigla hana uppi«. Við
náðum henni á húströppunum.
Henni varð bylt við. Kéli heilsaði henni með alúð.
En hún tók honum dauflega. Við mér leit hún ekki.
— Hvenær komst þú? spurði hún Kéla heldur
stuttlega.
— Við komum í rökkursbyrjun.
— Og hvenær farið þið?
— Líklega eftir tvo daga.
— Ekki fyr! hraut ósjálfrátt fram úr Stínu.
— Mér finst það stuttur tími, sagði Kéli. Þess vegna
ætlaði eg að verða mikið með þér þessa daga.
— Eg hefi nú ekki tíma til að vera mikið úti. Og
húsmóðirin vill ekki, að eg sé að rápa með piltum á
kvöldin.
— Einmitt það, sagði Kéli. En eg sá hvað hann
hugsaði. Eg þarf mikið við þig að tala, Kristín, bætti
hann við. Mér er sama þó Geiri heyri það. Það var
um hringana. Eg vildi láta smíða þá núna áður en við