Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Blaðsíða 32

110
Thora Friðriksson:
IÐUNN
inu, og síðar meir, þegar vinir hans spurðu hann hvort
hann hefði ekki neitt kvæðasafn á prjónunum, ansaði
hann stúrinn: »Nei, eg kann ekki lengur að kveða«..
(»]’ai perdu le rhytme«). Eða á síðustu árunum: »Æ,
þetta var tíska á mínum yngri árum. Eg hef ort eins
og allir aðrir; vinum mínum þótti gaman að því, en,
mér sjálfum finst það ekki skemtilegt lengur*.
Eg hef reynt að benda á hve margvísleg og ein-
kennileg rit A. France eru: Hann byrjar á að yrkja
kvæði, sem nú þykja nokkuð úrelt nema áður nefnt
leikrit: Noces corinihiennes, sem halda mun uppi nafni
hans sem skáldi. Eg hef sérstaklega minst á tvær bæk-
ur hans frá fyrri árum: „Le crime de Sylvestre Bonn-
ard“ og „Le livre de mon ami“ af því að það eru
uppáhaldsbækur mínar og af því að flestir, sem nú rita
um A. France álíta, að þær muni seint fyrnast; en
hætta er á, að ýmsar aðrar af bókum hans muni falla í
gleymskunnar djúp. Eg hef nefnt tvær aðrar bækur
„Le lys rouge“ og „Les dieux ont soif“ af því að þess-
ar bækur, hver í sinni röð, eru nokkuð frábrugðnar
öðrum bókum þessa rithöfundar. Eg hef drepið á sögu-
legt rit, „Jeanne d’Arc“ bæði af því, að það sýnir aðra
hlið á ritstörfum hans og af því að hann sjálfur hafðii
mætur á þessari bók.
I grein um rithöfund, sem er Iítið þektur á landi hér,
þorði eg ekki að lengja mál mitt, en vildi að eins laus-
lega benda á þær bækur, sem besta hugmynd gefa urn
andríki þessa manns, sem svo mikið hefir verið rit-
að um og mun verða ritað um á þessu ári í öllum
löndum heimsins, bæði af því að hann varð átlræður
í vor og af því að fyrstu haustvindar þessa árs báru.