Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Blaðsíða 63

IÐUNN
Þula.
141
varla sá eg vonarrönd,
vill því nokkur trúa,
löngum fanst mér leiðin vönd,
í ljótum aragrúa,
milli hjúa,
milli illra og margra svika-hjúa.
En þá gafst mér í þýða sál
það sem talar hjartans mál,
kærleikinn sem Kristur skóp,
kringum stóran barna hóp,
hjartanu mínu hélt hann við,
huganum veitti stundarfrið,
skaparinn mér lagði lið,
ljósin sá eg skína
þau geisluðu um glókollana mína.
Skyldan bauð mér verk að vinna
og von mér aftur gaf,
hana mun eg eiga
héðan af.
Ef dimdi að í hugar heimi,
hjalað var í eyra mitt,
barnið gaf mér brosið sitt,
minninganna gull eg geymi
og gleðistundir allar,
vænsta vonin kallar.
Hún er hlý og björt á brána,
ber hún með sér æskuþrána
er vissi’ eg áður vera dána,
hún vermir nú mitt kalda sinn,
henni lýtur hugurinn.
Sælu kendir seiddu braginn,
svo mér varð í skapi rótt,
kærstu vonir hvísla hljótt,