Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Blaðsíða 72

150
]ón Björnsson:
IÐUNN
— Eg þarf að tala við hana, þorskurinn þinn!
— Það get eg hugsað mér. Þú munt ekki ætla að
standa steinþegjandi hjá henni.
— Þú ert skilningslaus eins og marglitta, sagði Kéli
óþolinmóður.
— Nú hvað á jeg að skilja? spurði eg.
— Þekkirðu ekki Stínu — Stínu frá Miðbæ!
Jú. Eg þekti Stínu. Hún var úr okkar sveit, en vann
nú á Eyri. Er það hún? spurði eg og forvitnin vaknaði.
Rétt í þessu kom snörp kylja í seglin, hallaði skipinu
á vatnsborð og rendi því upp á goluborðið. Kéli tók
snögt í stjórnborðstauminn. Eg held, að hann hafi sótt
sér kraft í þessa kylju. Minsta kosti sagði hann, þegar
skipið var aftur komið í rétt horf:
— Við Stína erum — — ja — við erum í raun og
veru trúlofuð.
Eg vildi ekki láta sannfærast strax, og sagði því:
— Þetta er falleg lýgi!
— Þetta er eins satt og það að við erum með 220
tunnur af síld í lestinni. Og nú þarf eg auðvitað að tala
við Stínu í kvöld, þegar við komum inn. Þú þarft að
hjálpa mér til þess, eða vera með mér. Það vekur minni
athygli, ef við komum tveir. En jafna skal eg um þig,
drengur minn, ef þú kjaftar þessu í karlana. Þá varðar
ekkert um það — enn þá.
Eg sá, að Kéli sagði þetta satt. Mér tjáði ekki trú-
leysið lengur. Og nú varð eg ákaflega stoltur yfir því
að vera gerður hluttakandi í þessu heilaga leyndarmáli
vinar míns. Eg kvaðst albúinn þess að styðja að fund-
um elskendanna eftir megni. Og nú varð Kéli hálfu
meiri í augum mínum en áður, þegar svo mikið alvöru-
mál og trúlofun var komið inn í líf hans. Og þögnin
var sjálfsögð.