Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Blaðsíða 77

IÐUNN
Kéli.
155
honum eflaust dottið í hug stefnumótið við trjáviðar-
búlkann, því hann bætti við:
— Mikill andskoti er að hafa hann ekki milli hand-
anna, þennan í fjörunni áðan.
Eg sagði ekki nokkurt orð. Mér var orðið blóðilla
við Stínu fyrir þessar aðfarir við vin minn. En eg þótt-
ist engin ráð geta lagt honum — fann mig svo mikið
barn í þessum flækjum ástamálanna. Og eg hafði þá
óbifanlegu trú á Kéla, að hann mundi sjálfur finna
færustu leiðina.
Þegar við komum fram að skipinu, staðnæmdist Kéli
og sagði:
— Hún skal ekki sleppa með þetta! Stínu verð eg
að fá hvað sem hvessir og brimar. Það þarf ekki annað
en að gera hana hrædda. Og nú verður þú að hjálpa
mér, Geiri!
Eg kvað mína hjálp til reiðu, og spurði hvað hann
ætlaðist fyrir.
— Aðra nótt býst eg við að standa á verði. Þú getur
fengið að vaka með mér. Þegar allir karlarnir eru komnir
í ró, skaltu fá Stínu með einhverjum ráðum hingað
niður á skip. Þar ætla eg að láta hana vita það, að
eg drepi mig að henni ásjáandi fyrir það, hvernig hún
hafi tekið mér í kvöld.
— Þú ætlar þó ekki að drepa þig, Kéli? spurði eg
með öndina í hálsinum. Mér þótti þetta ægilegt áform,
og Kéla ekki samboðið.
— Auðvitað ætla eg ekki að drepa mig, svaraði Kéli.
Það væri nú skárra. Eg ætla að eins að ógna Stínu —
Sera hana hrædda. Það er vanalegast gott ráð að gera
kvenfólkið hrætt. Það er oftast gott á eftir. Og Stína á
það skilið, að henni volgni innanbrjósts.