Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Blaðsíða 27

IÐUNN
Anatole France.
105
götunafninu: Quais Malaquais í Quais Auatole France.
Víða í bókum hans talar hann um bernsku sína og
„Le livre de mon ami“ (Bók vinar míns) er ekki ann-
að en æskuminningar Anatole France í svo aðlaðandi
búningi, að hvar sem gripið er niður í hana, þá er fyrir
skáldleg fegurð og heimspekileg kýmni. Lítið dæmi
tekið af handahófi:
Veggfóðrið í dagstofunni, þar sem barnið er að leika
sér, er stráð rósahnöppum; þeir eru allir eins, litlir,
hæverskir og fallegir og svo segir hann frá:
»Einn dag, þegar við vorum í litlu dagstofunni okkar,
lagði mamma mín frá sér saumana og tók mig í fang
sér; hún lyfti mér upp og sýndi mér blómin á vegg-
fóðrinu og sagði:
»Eg gef þér- þessa rós«, og til þess, að þekkja hana
aftur, merkti hún kross við hana með nálinni sinni. Enga
gjöf hefir mér þótt vænna um«.
Svona mætti halda lengi áfram.
Anatole France var fátækur og átti erfitt uppdráttar,
en hann fékk ágætt uppeldi, klassiska mentun að göml-
um sið og varð gagntekinn af Flómer og grískum bók-
mentum frá unga aldri.
Æska hans var barátta, því hann var metorðagjarn
og sóttist eftir öllu því, sem álitið eí mesta hnoss þessa
heims: Astir og auðæfi, frægð og frami. En eins og
gengur og gerist komst hann ekki hjá beiskum von-
brigðum og ýmislegri reynslu. En af þeim lærði hann
að vera umburðarlyndur við aðra og líta með samúð
á mannkynið og er það sjálfsagt ein af orsökunum til
þess að hann varð hrifinn af draumi kommúnista, þó vart
muni rélt að hann hafi verið með í þeim félagsskap.