Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Page 74

296
Einar Þorlrelsson:
lÐUNN
— Það var hann Mera-Grímur sálugi.
— Það er svo. Hann létst víst úr lungnabólgu og
hefir líklega legið stutt.
— Saft var það og í rauninni varð heldur fljótt um
hann, mælti Ossur. En því er nú þann veg háttað, að
mér finst, eg geti varla svo á Mera-Grím minsf, að mér
hlýni ekki jafnframt eitthvað um hjarta.......Réttast
væri nú, að við rifjuðum fyrir okkur um fráfall hans,
fyrst þér er ekki kunnugt um það og við höfum gott
næðið. En áður en eg fer út í það, verðum að tæma
glösin.
Við gerðum það. Össur leit eftir, hvað liði vatninu »
könnunni og þegar hann varð þess vísari, að farið var
að minka í henni og kólna, tók húsfreyja til sinna ráða
og bætt úr því.
Svo var bruggað aftur í glösin og vildi Össur þá
hafa púnsið nokkuð sterkara en áður og það varð úr.
Svo supum við á glösunum nokkrum sinnum. Hann
hagræddi sér á stólnum og tók svo til máls:
— Eg ætlaði að rifja upp fyrir okkur um fráfail
Mera-Gríms. En eg verð að taka það fram, að eitt-
hvað kann að vera fallið úr minni mér. Og svo er ekki
fyrir að vita nema eg taki einhverja útúrdúra. En eg
veit, að þú tekur þá vægilega á því.
Síðasta hrossið, sem Mera-Grímur átti, var Stóra-
Grána, er hann kallaði æfinlega Gránu sína. Hún hefir
verið á að geta fjögra vetra þegar þú fluttist héðan úr
héraði. Þá átti hann og bleikan fola, vetri yngri. Þetta
hafa líklega verið mestu hrossin og bestu, sem hann
eignaðist um dagana. Það lét hann stundum í ljós. Þau
báru líka af öðrum hrossum, hér í sýslu og viðar, að
snild og kostum.
Eg eignaðist bleika folann.