Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Blaðsíða 72

294
Einar Þorkelsson:
IÐUNN
Þorbjargar hafði á mig. Nú — svo segi eg fyrir mig,
að mér fansf fögnuðinn ekki bragðminni fyrir það, að
munnfríð kona og feitlagin, snyrtileg og vel á sig kom-
in um alt, rak að mér koss, hlýjan og dísmjúkan, al-
veg óvænt.
— Þú sækir nú svo að, sagði húsfreyja, að Össur
minn er ekki heima í bili. En hann hlýtur að koma eftir
örskamman tíma. Blessaður gerðu svo vel að koma í
bæinn.
Hún leiddi mig síðan til gestastofunnar, einstaklega
vistlegrar, Þaðan leiddi hún mig til snoturlegs smáher-
bergis; lét mig fara úr ferðafötunum og færði mér þau
þægindi, er hafa þurfti.
Eg var kominn fram í stofuna aftur. Þá heyrði eg að
hringlaði í beisli á hlaðinu. Þar var þá kominn Össur bóndi.
Því gekk eg til dyra. En Þorbjörg húsfreyja var komin
út á undan mér og fagnaði bónda sínum. Eg nam stað-
ar fremst í dyrunum meðan hjónin voru að heilsast.
— Það er einhver gestur kominn hjá okkur, góða
mín, heyrði eg Össur segja.
— Já. Það er gamall kunningi okkar. En hver heldur
þú að það sé?
í því kom eg út og heilsuðumst við Össur, og hann
fagnaði mér ekki síður en húsfreyjan. —
Eg þóttist mega sjá, að hann kæmi frá moldarstörf-
um. Fætur hans og hendur báru það nokkuð með sér
og svo virtist mér það óræk bending í þá átt, að hann
kom með molduga reku og grasljá í umbúðum og var
moldugur þjóbugurinn.
Við vorum sest að náttverði, hjónin og eg.
Vfir bcrði bar margt á góma. Þau fræddu mig um