Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1928, Blaðsíða 29

IÐUNN
Um þrifnað á Islandi.
323
úr að bæta, að það, sem komið hefir í stað gamla sniðs-
ins, er fálm eitt, í klæðaburði sem á flestum öðrum svið-
um. Sjást t. d. óvíða í löndum jafn-óbjörgulega klæddir
verkamenn og á Islandi. Verður ekki hjá því komist að
láta nokkur orð falla í þessu sambandi um klæðaburð
verkamanna frá sjónarmiði fagurfræðinnar. Stílfesta eða
stílleysi hinna yfri fyrirbrigða er nefnilega ólýgnastur
vottur um styrkleik eða veikleik þeirrar lífsvitundar, sem
er að baki. Þannig er ræfilslegur útgangur manna, er
þeir eru að starfi, vottur skeytingarleysis og skorts á
virðingu fyrir gildi starfsins, vottur trúleysis á köllun
hinnar vinnandi handar, — ósamræmið og ófrýnileikinn
í ytri háttum vottur þess, að einstaklingurinn er hat-
ursmaður síns eigin starfs. Maður, sem hinsvegar hefir
virðingu og trú á starfi sínu og stétt, hefir þegar sam-
einaða í sál sinni eiginleika þá, sem til þurfa að skapa
samræmisbundið snið í hinu ytra. Þannig er stíll hins
starfandi verkamanns, þegar hann er að vinnu, æfinlega
fagurfræðilegt tákn, — form, sem skýrir frá samræmis-
auði ákveðins sálarlífs. Góður verkamaður, hvert starf
sem hann stundar, er aldrei glæsilegri en að starfi sínu.
Vélasmiðurinn í þykkum, útmökuðum overall ufan yfir
leðurúlpu og dökkköflóttri skyrtu, með þrönga kollhúfu
og hendurnar kámaðar í vélafeiti er miklu glæsilegri
mynd og sterkara stílfyrirbrigði að starfi sínu, en á
sunnudögum, þegar hann hefir dubbað sig upp í snið-
laus spariföt, með hálstau sem situr illa og sunnudags-
skó keypta á útsölu. Eitt af því fyrsta, sem maður hlýt-
ur að taka eftir í Vesturheimi er það, hve vel hinar
vinnandi stéttir eru klæddar. Föt verkamanna eru með
ákveðnu og þokkalegu sniði, í senn vönduð og prýði-
lega samin að þörfum vinnunnar, og verkamaðurinn ber
sig eins og hann sé sér meðvitandi um þýðingu sína.