Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1928, Page 51
IDUNN
Minningar
345
Það eru að vísu til menn, sem hiklaust munu mót-
mæla þessu. Þeir segja sem svo: Ef vér erum sorg-
mæddir og förum að hugsa um löngu liðnar gleðistundir,
þá eykur sú tilhugsun aðeins á harma líðandi stundar.
En svo hugsa þeir menn einir, sem eru andlega lamaðir
og hafa lagt árar í bát.
Danska skáldið H. C. Andersen hefir lýst því prýði-
lega í ævintýrinu um grenitréð, hvílíkur styrkur er
stundum fólginn í því, að rifja upp fyrir sér gamlar
gleðistundir.
Grenitréð vex úti í skógi. Blærinn leikur í limi þess,
sólin vermir það, og fuglarnir syngja glaðlega í greinum
þess. En þrátt fyrir allar þessar unaðsemdir unir það
aldrei hag sínum. Einn góðan veðurdag er það loks
höggvið upp, og nú er því ekið heim til bæjar. Þannig
fær það svalað taumlausri úfþrá sinni. Það er jólahátíð.
Tréð er reist í vistlegri stofu og skreytt eftir föngum,
og nú byrjar ævintýrið. En gleðin er skammvinn --
aðeins eitt kveld. — Morguninn eftir er trénu fleygt
upp í ruslakompuna, og þar fær það að hýrast það sem
eftir er vetrar. En í einveru sinni á ruslaloftinu nýtur
tréð lífsins sæmilega með því að ryfja upp fyrir sér
skógarvistina, sem er orðin að dýrlegu æskuskeiði, og
það styttir sér marga stund með því, að segja músunum,
sem hýrast í ruslakompunum, frá dýrlegasta kveldinu
á ævi sinni, þegar það var allt ljósum skreytt og hlustaði
á sögurnar, sem fullorðna fólkið sagði börnunum.
2.
Gamall latneskur sfúdentasöngur, sem flestir kannast
við, byrjar á þá leið, að menn eigi að gleðjast, meðan
Iöunn XII. 22